Liefhebbers van goed gespeelde, progressieve black metal zouden er verstandig aan doen het Noorse duo Emancer in de gaten te houden. Luisterend naar Invisible vind ik het vreemd dat een band van het niveau van Emancer tot nu toe zo 'onzichtbaar' is gebleven voor de doelgroep. Een duo uit Noorwegen nota bene, het land dat al jaren de onvoorwaardelijke aandacht van liefhebbers van innovatieve (post-) black metal geniet. Wellicht heeft de titel van het album een dubbele betekenis: een uiting van enige bitterheid?

Wat op zich wel begrijpelijk zou zijn, want muzikaal is het dik in orde met Emancer. De moderne black metal is snel en gedetailleerd, met een vrij grote aanvullende rol voor synths en wat elektronica met de bijhorende beats. Een vergelijking met landgenoten als Satyricon en Lunaris is wel aan de orde. Ook doet de muziek wel wat aan Limbonic Art denken, al dan lang niet zo bombastisch en helaas ook niet zo geniaal.
Van knip- en plakwerk is echter geen sprake; ondanks het wat onoriginele geluid schijnt er wel een eigen identiteit door in de muziek. Snelle blaststukken (drumcomputer overigens) met aardige screams worden smaakvol afgewisseld met progressievere stukken, en af en toe duikt er zuivere zang op. Door de productie klinkt de muziek wat minder agressief dan op papier, maar echt hinderlijk is dit niet. Het onopmerkelijke karakter van de productie is echter wel een herinnering aan de status van deze band. Emancer verdient meer. Luister maar eens naar het uitstekende Man Denied en de titeltrack. Dat is al een begin.

Invisible is de naam, prima is de inhoud. Van mij mag het allemaal nog wel wat meer gedurfd en grensverleggend, maar wie weet wat de toekomst brengt? Wellicht is dit daarom ook wel een band voor wat conservatievere lieden die de experimentele escapades van Arcturus en D�dheimsgard te ver vinden gaan. Hoe dan ook, een aanradertje.

Tracklist:
1. Emancipation
2. On Borrowed Time
3. Smashed Mirror World
4. A Comedy of Hunger
5. Man Denied
6. Mass Destruction
7. Invisible