Een vierkoppige Nederlandse band die ontstaan is rond 1998 en in 2002 debuteerde met het mij onbekende ‘Mind’. Inmiddels zijn er wat line-up wijzingen geweest en nu is er de opvolger ‘A sea of red’; een album dat drie kwartier duurt en waarop de heren hun voorliefde voor progressie getinte death/thrash demonstreren.
De pluspunten:
De pluspunten of positieve elementen aan dit nieuwe album zijn niet schaars. Het technische vermogen van de band valt op, de aan de dag gelegde afwisseling is opvallend en het spelplezier is duidelijk hoorbaar. De band heeft duidelijk een boontje voor n van de weinige echte muzikale helden die ik bezit namelijk Chuck Schuldiner. Niet dat gitaristen Michael en Ingmar even briljante riffs uit hun favoriet instrument toveren als meneer Schuldliner maar dat ze bij vlagen meer dan uitstekende gitaarlijnen bij elkaar hebben gepend kan niemand ontkennen. De grunts doen soms ook denken aan Chuck en deze worden afgewisseld met mooie cleane zanglijnen. De teksten op het album zijn ook aardig, geen kunst of heel mooie pozie, maar wel degelijk. Dat de groepsleden ook nummers met een kop en staart kunnen schrijven bewijzen bijvoorbeeld ‘The evil is that evil does’, het titelnummer en het singleachtige ‘Misery’. Als laatste bij ‘De pluspunten’ reken ik het opvallende witte-rode artwork (jaja, het moet niet altijd zwart zijn!).
De aandachtspunten:
Er is ook nog ruimte voor verbetering en dan denk ik bijvoorbeeld aan de eerder vermelde cleane zanglijnen. Met de zanglijnen op zich is helemaal niets mis, integendeel, maar ik kan niet echt leven met de uitvoering ervan. Die zangpartijen klinken te geforceerd en te vals maar aan de andere kant: de nummers zouden minder boeiend zijn door die cleane gezongen passages. Kortom: ofwel een andere studiozanger ofwel oefening baart kunst! Voor de rest kan je nog kritiek spuien in de trant van ‘de nummers kunnen nog venijniger, nog spannender en de band moet bij vlagen zich nog meer durven uit te leven (zowel technisch gezien als qua bruutheidgraad)’. De productie kan ook nog een stukje sterker maar dat is simpel op te lossen met geld.
De optelsom:
Al bij al is dit n van de betere albums die deze maand uitkwamen en n van de betere Nederlandse releases van het jaar. Iedereen die houdt van technische death/thrash en van goede melodieuze nummers zal hier zeker van kunnen genieten. Zeker een band die je eens moet ‘uitchecken’ en ik hoop dat de band in de toekomst nog eigenzinniger (en dus ook interessanter) zal worden.
Tracklist:
1. Intro
2. Fortress Stalingrad
3. The evil is that evil does
4. To go, went, gone
5. A sea of red
6. Misery
7. Amusing self abuse
8. Reality
9. Shadow eater
10. A distant memory
11. History repeats evermore
.jpeg){kind=small}
