Soms is zwart, compromisloos geros alles wat een mens in het leven nodig heeft. Dat heeft Hellbutcher hoe kan het ook anders met zon naam goed begrepen. Dit Zweedse kwintet kan gezien worden als een soort doorstart van de black/thrashmetalgroep Nifelheim u weet wel: de zwartgeblakerde grootverbruikers van leer en spikes aangezien bassist en zanger Per "Hellbutcher" Gustavsson, naar wie deze nieuwe groep uiteraard is vernoemd, lange tijd boegbeeld was van dit opzwepende gezelschap. Hij krijgt daarbij ondersteuning van vier muzikanten die gepokt en gemazeld zijn. De meest opmerkelijke naam is die van drummer Martin Axenrot, die in een ver verleden even bij Nifelheim heeft gedrumd, maar vooral bekend zal zijn vanwege de vijftien jaar dat hij de stokjes heeft gehanteerd bij Opeth.
Wellicht dat Axenrot terugverlangt naar het vuige old-school gebeuk van weleer, want op enige intellectuele diepgang of progressieve oprispingen hoeven we Hellbutcher niet te betrappen. Op dit titelloze debuut jaagt de groep er in iets meer dan een half uur acht simpele, opzwepende en buitengewoon effectieve tracks doorheen, waarin black metal, thrash metal, speed metal en heavy metal naadloos verwerkt zijn tot een krachtige cocktail. Wie nog twijfelt over waar de band de mosterd vandaan haalt, hoeft maar een blik op de titels te werpen: The Sword Of Wrath, Possessed By The Devil's Flames, Satan's Power en Infernos Rage hoe old-school wil je het hebben?
Er valt enorm veel te genieten bij het beluisteren van dit titelloze debuut. Hellbutcher is op zijn best in de nummers die opzwepend en energiek geknuppel combineren met epischere passages. Tijdens die momenten, als de band klinkt als een combinatie van de beste elementen van Hellripper, Watain, Necrophobic en Midnight, is er geen houden aan. Neem het ronduit fantastische openingsnummer The Sword Of Wrath, dat vurige speedmetalriffs afwisselt met stoere, hymnische passages die sterk aan Necrophobic herinneren. Ook in Hordes Of The Horned God horen we die typische, magistrale epische duisternis terug die Necrophobic zo goed weet te vangen - met name in de ijzersterke zanglijnen terwijl het felle soleerwerk het geheel nog wat meer urgentie geeft.
Tijdens andere nummers rijken de invloeden van Hellbutcher verder in het verleden. Zo klinkt Violent Destruction alsof het oudste werk van Kreator door de mangel van Watain wordt gehaald. Voor Deaths Rider krijg ik het gevoel dat Motrhead en Iron Maiden op de achtergrond aanwezig zijn, maar dan wederom voorzien van een vuige upgrade tot blackened speed metal. Een enkele keer schiet het primitieve geweld zijn doel wat voorbij. Zo is Perdition toch echt iets te rommelig, met name door het wat chaotische drumwerk en het zich al te hinderlijk op de voorgrond opdringende snarengepluk van bassist Gustavsson. En Satans Power is wat al te blas door het simpele refrein, dat ook nog eens eindeloos wordt herhaald. Door het jachtige tempo weet de band er desondanks de energie goed in te houden.
Ondanks die kleine aandachtspunten is het moeilijk om geen grijns van oor tot oor te krijgen bij het beluisteren van zoveel compromisloos geros en gebeuk. In combinatie met het vaak zeer strakke gitaarwerk, waarin regelmatig ruimte is voor korte, felle erupties, en de venijnige vocalen van Gustavsson, is Hellbutcher een absolute must voor de liefhebbers van bovengenoemde bands. En hoewel ik vermoed dat deze band live tot nog meer woeste barbarij in staat is, zal ook dit debuut de innerlijke primaat tevreden stellen.
Tracklist:
1. The Sword Of Wrath
2. Perdition
3. Violent Destruction
4. Hordes Of The Horned God
5. Deaths Rider
6. Possessed By The Devils Flames
7. Satans Power
8. Infernos Rage
