Wat we door de jaren heen toch allemaal niet aan achterlijke genrenamen voorbij hebben zien komen... De ene is nog idioter dan de andere. Wat moet je er toch mee? Wat moet je met referenties aan tekstthema's (piratenmetal, viking metal, nsbm, white metal, pagan, etc.) of de locatie van de band? Daar heb je echt helemaal niks aan als je wilt weten hoe het klinkt! Daarnaast hebben we natuurlijk ook nog allerlei substijlen die verwijzen naar het ontstaan. Denk bijvoorbeeld aan j-pop, noorse black metal en gotenburgmetal. Dat is handig als u echt alleen maar naar n specifieke substijl luistert, maar het is allemaal geneuzel in de kantlijn voor de breder genteresseerde metalfan - en dat zijn toch de meesten. Hou het toch simpel, mensen! Compositorisch gezien zijn er een stuk of acht metalstijlen, meer niet. De rest is allemaal onzin.
Toch valt er een lans te breken voor de sticker die Ottone Pesante zichzelf opplakt. Men komt namelijk met een van de andere 'genrepijlers' op de proppen die nog wel eens de revue passeert, te weten instrumentgebruik. Brassmetal omschrijft men zichzelf. Het drietal muzikanten Paolo Raineri, Francesco Bucci en Simone Cavina speelt respectievelijk trompet, trombone en drums, dus vandaar. Dat zegt nog steeds niets over de compositie, maar laat mij een poging doen die eerder genoemde lans te breken.
Maar voor dat ik een en ander uit de doeken doe, eerst nog een sidestep naar de thematiek van dit schijfje. Het uit Faenza, Itali afkomstige, lichtelijk avantgardistische gezelschap heeft naast het ongewone instrumentarium ook een excentriek onderwerp gekozen voor zijn nieuwe plaat. Scrolls Of War is namelijk een verwijzing naar een specifieke Dode-Zeerol. Mocht u eens een avondje niets te doen hebben, is dit een leuk themaatje om eens in te duiken. Deze specifieke Dode-Zeerol staat ook bekend onder de naam Oorlog Van De Zonen Des Lichts Tegen De Zonen Der Duisternis. Prima metalmateriaal en daarmee is deze paragraaf plotseling niet eens een echte sidestep meer, maar...! Wat we natuurlijk willen weten is: krijgen we ook metal te hren? En zo ja, wat voor soort dan?
Want met die duiding van thematiek heb ik mijn bewering 'dat brassmetal een geoorloofde genrebenaming voor deze plaat is' natuurlijk nog van geen enkele staving voorzien. Gelukkig is dat een koud kunstje. Het zit hem namelijk hierin: de koperblazers zijn zo ongeveer het enige overkoepelende element van deze zeven tracks. Opener Late Bronze Age Collapse trapt af met een repetitieve staccatoriff, waar menig djentband een puntje aan kan zuigen. Battle Of Qadesh begint echter met Philip Glassiaans minimalisme - een referentie die later overigens vaker de kop opsteekt. Langzaam bouwt men uit naar een metaloperasong met oosters aandoende zang verzorgt door Lili Refrain, aangevuld met spoken-wordpassages. Slaughter Of The Slains laat op zijn beurt dan weer horen dat ook death metal in het assortiment is opgenomen, inclusief squeals(!). Het is dan ook totaal niet verwonderlijk dat Shane Embury (Napalm Death) in de liner notes opduikt. Men Kill, Children Die zou vervolgens zomaar onder een apocalyptische Lord-Of-The-Ringsscene geplakt kunnen worden. Het moet niet gekker worden!
Met een dergelijk uitgewaaierd palet aan genres kom je dus met brassmetal op de proppen. Begrijpelijk, maar het is tegelijkertijd ook wel de achilleshiel van dit zo rijkelijk gelardeerde schijfje. Hoewel de songs stuk voor stuk prima gecomponeerd zijn, is de samenhang natuurlijk wel rg ver te zoeken. Nee, het is een ratjetoe, een allegaartje, een potpourri van ideen - om maar niet te zeggen dat het een ordinaire janboel is. Het is ook lang niet altijd metal wat de klok slaat. Maar ja, wat moet je dan? Brass music? Dat slaat ook als een lul op een drumstel. Verzin daar maar eens een genrenaam bij! De hoofdmoot bestaat echter wel uit rock en metal die worden voorzien van uitstapjes naar aanverwante genres en stijlen waar we in metalland best bekend mee zijn. Daarmee is brassmetal, dus zo gek nog niet. q.e.d.
U begrijpt het al, aan originaliteit en muzikaal vakmanschap ontbreekt het in het geheel niet, maar de band heeft geen controle over zijn ideenhausse. In plaats van al die stuk voor stuk op zich goed geslaagde ideen er in een kleine drie kwartier doorheen te jassen, was het beter geweest als de band wat meer de tijd genomen had om een en ander goed uit te werken en netjes aan elkaar te breien. Dat neemt niet weg dat de nummers stuk voor stuk dus echt wel kleine briljantjes zijn.
Mocht u aan brassmetal echt niet genoeg hebben om zich een beeld te vormen en wilt u er daarom nog een bandreferentie bij? Nou, vooruit dan. Ik ben vandaag bovendien in een goede (regen)bui, dus ik zal u matsen: drie bands voor de prijs van n, n bovendien met dezelfde beginletter! Fantmas, Five The Hierophant en Flat Earth Society. En gewoon nog eentje omdat het kan: Kilter. U boft maar weer.
Tracklist:
1. Late Bronze Age Collapse
2. Sons Of Darkness Against Sons Of Shit
3. Men Kill, Children Die
4. Teruwah
5. Battle Of Qadesh
6. Slaughter Of The Slains
7. Seven
