Sommige bands lijken al zo lang in sluimertoestand te opereren dat nieuw werk als een enorme verrassing komt. Dat geldt zeker voor de Nederlandse deathmetalgroep Severe Torture. Ik herinner me de band vooral uit de tijden dat ik me net begon te laven aan de vele geneugten die het metalgenre te bieden heeft. Deathmetalkrakers als Feasting On Blood (2000), Misanthropic Carnage (2002) en Fall Of The Despised (2005) behoorden tot het extreemste materiaal dat mijn tere oortjes destijds voor de kiezen kregen. Geen wonder dus dat de platen en optredens van deze lompe boeren er als zoete koek ingingen.
Anno 2024 kijk ik niet snel meer ergens van op, verpest als mijn gehoorschelpen zijn door ruim twee decennia teringherrie in verschillende varianten. Maar toch kan ik een grijns niet onderdrukken als ik lees dat Severe Torture met Torn From The Jaws Of Death zijn eerste langspeler in veertien jaar tijd aflevert. Het zal niet helemaal als een verrassing komen voor de goed ingevoerde deathmetalfanaat, want in 2022 verscheen al een teken van leven in de vorm van de ep Fisting The Sockets, maar dat memo heeft ondergetekende even gemist. Hoe dan ook: hoe hangt de vlag er bij? Is Torn From The Jaws Of Death een soort muzikale midlifecrisis? Of heeft de band nog steeds de drive van weleer?
De mannen mogen dan ouder, grijzer en kaler zijn, een eerste luisterbeurt verraadt al snel dat Severe Torture niets aan zijn oorspronkelijke zeggingskracht heeft ingeboet. Zo is opener The Death Of Everything direct een deathmetalkraker op Champions League-niveau, met riffs die strakker zijn dan de gemiddelde doorgesnoven paupersnuiver, en met enkele goed getimede, logge vertragingen. Datzelfde geldt voor korte, intense knallers als Putrid Remains, The Pinnacle Of Suffering en Through Pain And Emptiness, die alles hebben wat een goede deathmetaltrack hoort te bevatten (inclusief de als altijd diepe boerengrunt van Dennis Schreurs). Het beste nummer is het meesterlijke Hogtied In Rope. Die track begint met broeierige, sluimerende riffs (die voor een licht Immolation-achtig sfeertje zorgen), maar schakelt al snel door naar het betere hak- en zaagwerk vol van-dik-hout-zaagt-men-planken-riffs, die tegelijkertijd enorm smeug zijn. Op dat soort momenten moet ik ook wel aan het klassieke werk van Gorerotted denken en dat is uiteraard een compliment.
Het knappe aan Torn From The Jaws Of Death is dat Severe Torture weliswaar vasthoudt aan de stilistische insteek van extreme death metal, maar meer dan ooit aanvullende stijlaccenten plaatst. Zo kent het titelnummer enkele lompe breakdowns en zelfs subtiele blackmetalinvloeden (de korte, dissonante riffs). Marked By Blood And Darkness combineert een vuige thrashvibe qua riffs met een lomp geblaft refrein en lekker agressieve passages, die aanmoedigen tot hooliganisme. Het album is bovendien diverser dan de vorige platen, met bijvoorbeeld goed geplaatste, groovende gedeeltes, zonder dat de band daarmee zijn roots verloochent. Torn From The Jaws Of Death bevat daardoor niet louter hersenloos gebeuk.
Met een speelduur van een kleine veertig minuten verveelt Torn From The Jaws Of Death geen seconde en weet de band de aandacht er van begin tot eind bij te houden. Dit is simpelweg uitstekende, volwassen death metal, met composities die buitengewoon goed in elkaar zitten. Vakmanschap gecombineerd met de voor deze band kenmerkende extra schep lompheid. Welkom terug, mannen!
Tracklist:
1. The Death Of Everything
2. Marked By Blood And Darkness
3. Hogtied In Rope
4. Torn From The Jaws Of Death
5. Christ Immersion
6. Putrid Remains
7. The Pinnacle Of Suffering
8. Through Pain And Emptiness
9. Those Who Wished Me Dead
10. Tear All The Flesh Off The Earth
