De muziek en thematiek van de Duits-Zwitserse metalband Oceans zijn vaak aangrijpend, met terugkerende onderwerpen zoals depressie, agressie, zelfverminking en zelfdoding. Het nieuwe album Happy lijkt daarom op het eerste gezicht een paradoxale titel te hebben, maar zet inhoudelijk de trend voort die we van de band gewend zijn.

De dissonante sound van deze in 2017 opgerichte post-metal/metalcoreband maakt de muziek soms confronterend, mede door de ontroerende en heldere teksten. Vocalist Timo Schw�mmlein (ex-Varg, ex-Sintech) weet elke emotionele nuance overtuigend over te brengen, of het nu gaat om woede, verdriet, vertwijfeling of hoop. Het slagwerk van drummer J. F. Grill is agressief en de riffs van gitaristen Patrick Zarkse (ex-Sintech, ex-Varg) en Timo zijn krachtig. Samen met het baswerk van Thomas Winkelmann (ex-Mathyr, ex-Varg) en de rauwe screams en grunts constrasteren deze elementen prachtig met de orkestrale arrangementen, waardoor de emotienele voordracht je direct raakt. De voorgaande albums, Hell Is Where The Heart Is (2022) en The Sun And The Cold (2020), zijn tot in de puntjes uitgewerkte voorbeelden van dit concept. Kan dit nieuwe album aan de hoge verwachtingen voldoen die door deze voorgangers zijn gecre�erd?

Niet helemaal. Happy biedt minder ruimte voor melodieuze passages, wat het album soms gehaast doet aanvoelen. Juist de combinatie van melodieuze details met rauwe zang en diepe grunts behoort tot de sterke punten van de band. Daarnaast is de invloed van trap en rap op deze plaat groter, wat ongetwijfeld smaakgebonden is en uiteenlopende reacties zal oproepen.

Desondanks is de kenmerkende sound van de eerdere albums nog volop aanwezig, en bevat ook deze langspeler sterke momenten. Frustratie over de staat van de wereld, duidelijke statements tegen de invloed van sociale media en het bevorderen van bewustzijn over geestelijke gezondheid staan centraal. Deze thema's komen duidelijk naar voren, bijvoorbeeld in het agressieve Slaves To The Feed, waar Earth Caller's Josh Collard als gastvocalist optreedt, goed ondersteund door onderliggende orkestraties en blastbeats. In deze track voegen de rap-invloeden veel toe, terwijl ze bij Self Doubt 24/7 minder goed uit de verf komen. Bij Spit werken de orkestraties helaas minder goed. Het is een woeste track en de achterliggende orkestratie voelt te gehaast aan, waardoor de impact van de woedende grunts en het snelle gitaar- en drumwerk verloren gaat. De track is het sterkst op momenten waarop de focus meer op de vocalen en de baslijn ligt.

Click Like Share en Let It Burn zijn heerlijk ruig, met bijna djent-achtige beats, razende riffs, intens slagwerk en schreeuwende vocals. In The End There's Always Pain bevat niet alleen dat woeste tempo, maar ook een in intensiteit toenemende passage met cleane zang die de grens naar screams opzoekt. Elk woord komt geloofwaardig over en de emotie is bijna tastbaar. Ook Father? heeft dit effect. Het nummer laat het verdriet en de pijn over het verlies van een dierbare, wat voor velen herkenbaar zal zijn, duidelijk horen. Vooral de mix van verdriet, woede en frustratie is bijzonder treffend. De titeltrack Happy opent met een emotioneel intro, ondersteund door een bijna fragiele pianolijn. De zang wordt geleidelijk dissonanter en agressiever, vergezeld door toenemend agressieve instrumentatie. Een goede keuze.

Het lijkt erop dat de band op deze plaat een aantal nieuwe elementen heeft geprobeerd, wat in principe altijd positief is. In sommige tracks, zoals Slaves To The Feed, Happy, Father? en In The End There's Always Pain, pakt dit goed uit. Bij Self Doubt 24/7 en Spit werkt het echter minder goed. De nummers die dichter bij de stijl van de voorgaande albums blijven, vallen over het algemeen beter in de smaak.

Oceans heeft een vrij unieke sound en de band is op zijn sterkst wanneer de aangrijpende, emotionele maar agressieve muziek botst met de duistere en soms fragiele orkestraties. De kracht ligt in dit emotionele randje, maar die impact neemt snel af wanneer de muziek te veel lagen bevat die elkaar niet goed aanvullen.

Tracklist:
1. Parasite
2. Spit
3. Click Like Share
4. Let It Burn
5. Self Doubt 24/7
6. Happy
7. Slaves To The Feed
8. Breed Consume Die
9. The Birth Of Death
10. Father?
11. In The End There's Always Pain