Muziek uit de jaren tachtig lijkt populairder dan ooit. Al tijden is er sprake van een heropleving van klassieke muziekstijlen, waaronder traditionele heavy en speed metal. Ook is er veel aandacht voor new wave, punk en gothic rock. Het Amerikaanse kwartet Unto Others (in 2017 begonnen als Idle Hands) speelt muziek met vooral invloeden uit het laatstgenoemde duistere muziekgenre. De twee voorgaande albums Mana (2019 en heruitgegeven in 2021) en Strength (2021) en het viertal eps konden op enthousiaste reacties van pers en publiek rekenen.
De verleidelijke darkrock bomvol invloeden van bijvoorbeeld The Sisters Of Mercy, Joy Division en The Cure pakt eenvoudig en zorgt ondanks de regelmatig kille en morbide teksten voor gevoelens van warmte, romantiek en verlangen. Het is echter wel liefde op een verraderlijk spijkerbed. Op Never, Neverland borduren gitarist en zanger Gabriel Franco, bassist Brandon Hill, drummer Colin Vranizan en gitarist Sebastian Silva voort op de inmiddels bekend klinkende formule. De mistroostige, uptempo gothicrocktracks, waarvan Fame, When The Kids Get Caught en Raigeki 雷撃 prima voorbeelden zijn, vormen nog altijd de hoofdmoot. Deze worden afgewisseld met diverse powerballads. Over het algemeen klinken de songs bijzonder melodieus, niet al te rauw en weten ze vlot te pakken. Misschien iets toegankelijker, zoals de openingstrack Butterfly dan het voorgaande werk, maar dat kan ook komen door gewenning.
Nieuw is dat de songlengte van soms maar net drie minuten, korter is dan voorheen en dat er tussen de maar liefst zestien tracks een aantal kortere, instrumentale interludes staan. Daarnaast zijn de stevige punk- en metaluitbarstingen opvallend. Het vlijmscherpe Momma Likes The Door Closed roept beelden op van een wilde pit en Flatline klinkt als het betere beukwerk van een hardcoregezelschap. Hoewel enkele tracks radiovriendelijker klinken dan voorheen, zijn er dus ook elementen in tegenovergestelde richting, die live voor het nodige vuurwerk zullen zorgen. Het is wellicht het gevolg van de opgedane ervaring tijdens de recente, flinke wereldtournee. En dankzij de inspraak van de bandleden, want ondanks dat Franco verantwoordelijk is voor het leeuwendeel van het schrijfwerk, is Never, Neverland een echte teamprestatie.
Het resultaat mag er zijn: de compactere songs voorkomen de sleur en herhaling die af en toe te proeven is tijdens de langere tracks op voorgaande platen. De diversiteit in stijlen maakt het nieuwe materiaal spannend en doet denken aan een gothicvariant van een band als Therapy?. Never, Neverland klinkt bekend, maar bevat genoeg nieuwe elementen om fris en verrassend voor de dag te komen.
Tracklist:
1. Butterfly
2. Momma Likes The Door Closed
3. Angel Of The Night
4. Suicide Today
5. Sunshine
6. Glass Slippers
7. Fame
8. When The Kids Get Caught
9. Flatline
10. Time Goes On
11. Cold World
12. I Am The Light
13. Farewell
14. Raigeki 雷撃
15. Hoops
16. Never, Neverland
