Het is een droom van veel bands om ooit een keer op Wacken Open Air te staan. Future Palace zag die droom dit jaar uitkomen. Een jaar waarin het alternatieve rock/metaltrio wel meer te vieren heeft, want met Distortion laten de Duitsers hun derde langspeler op de wereld los. De titel van de plaat is gelinkt aan cognitive distortions, in het Nederlands cognitieve vervormingen of denkfouten. Ze zorgen ervoor dat je de werkelijkheid anders waarneemt, en dat heeft gevolgen voor je stemming en je emotionele welzijn.
Hoewel er ook muzikaal distortion aanwezig is op deze plaat - en zelfs nadrukkelijker dan op de vorige - is het zeker geen vlakke aangelegenheid. Sterker nog: de diversiteit is een belangrijke succesfactor. Op de juiste momenten schakelt het drietal muzikanten op en af. Het drum- en gitaarwerk knalt goed waar het stevig moet zijn, terwijl zangeres Maria Lessing de longen uit haar lijf schreeuwt. Iets dat ze vaker en overtuigender doet dan op het vorige album Run (2022). In het refrein, en de opbouw ernaartoe, doet men het wat kalmer aan en komt de frontvrouw met memorabele, melodieuze zanglijnen. Bovendien varieert de groep slim tussen snelle en langzamere nummers. Die grotere variatie dan op Run werkt positief, want in elke track is er wel weer een nieuwe invalshoek.
De bijdragen op keyboard maken de contrasten nog groter. Zo horen we darkwave in het couplet van Malphas, een track die een melodieus refrein heeft, maar die ook effectieve, zware riffs bevat. Het atmosferische Panic Paralysis wisselt dan weer tussen elementen uit de popwereld en alternatieve rock. The Echoes Of Disparity (met gastbijdrage van zangeres Charle Rolfe van As Everything Unfolds) bevat zelfs break- en dancebeats en techno-elementen. Lessing gaat moeiteloos mee in die verschillende muzikale uithoeken. Ze rapt, screamt en zingt op een heel energieke en emotionele wijze, maar neemt bijvoorbeeld in Dreamstate gas terug voor een zwoele voordracht in de coupletten.
Zodoende doet Future Palace eigenlijk alles goed wat je goed kunt doen. Op de slechtste momenten komt het geheel wat inwisselbaar over, op de beste momenten is er ontzag voor een band die oprecht en fris klinkt. Dat laatste is een knappe prestatie, zeker omdat de compacte nummers bogen op een gestandaardiseerde opbouw en bekende melodien van een overbevolkt genre. De emotionele impact en de herinneringswaarde van de songs overstijgen echter de grauwe middelmaat. Bovendien blijft het album over de hele linie heel aangenaam. Het is van begin tot eind genieten van energieke tracks met in ruim voldoende gevallen memorabele refreinen. Knap gedaan!
Tracklist:
1. Uncontrolled
2. Malphas
3. Panic Paralysis
4. The Echoes Of Disparity
5. Dreamstate
6. Decarabia
7. In Too Deep
8. Rays of Light
9. A Fool On A Devils Reins
10. They Take What They Want
11. Amethyst
