Na vorige week de uit Burkina Faso afkomstige frontman met zijn twee punknoise-kompanen van Avalanche Kaito te hebben aanschouwd, ligt mij nu alweer een Afrikaans product voor. Nou moeten we niet hele continenten over n kam gaan scheren, dus bij dezen zal ik verdere vergelijkingen dan ook achterwege laten, maar wat ik bedoel te zeggen, is dat het bijzonder is dat er in zo'n korte tijd twee bands uit dit continent, dat toch zeker niet bekendstaat om zijn metalbands, aan mij voorgelegd worden. Twee bands waar ik nog niet eerder van gehoord had.
Nou kan het zijn dat u als muzikale veelvraat al eens eerder met de tribale klanken van de muziekvernieuwers van Arka'n Asrafokor in aanraking bent gekomen. Zo speelden de groovende heren op festivals als Eurockennes, Paleo Festival, Festival Cabaret Vert, Motocultor Festival en African Music Days. Echter, dit zijn op Motocultur na nou ook weer niet de festivals die bekendstaan om hun uitgebreide metalprogrammering.
Dus laat me u voorstellen: Arka'n Asrafokor uit het West-Afrikaanse land Togo. De band werd in 2010 opgericht en heeft zich sindsdien zo goed en zo kwaad als het ging ontworsteld aan de infrastructurele uitdagingen die een dergelijke locatie met zich meebrengt. Want ja, denkt u zich eens in... Vind maar eens goede instrumenten, of vind maar eens een oefenruimte. Vind maar eens een promotor, of berhaupt mensen die je muziek willen horen en komen opdagen bij een show. Dat vereist doorzettingsvermogen en een sterke eigenzinnigheid - oftewel DIY in je reinste vorm. Deze doe-het-zelfattitude maakt ook dat de muziek van Arka'n Asrafokor gespeend is van wensdenken en conformerende concessies. Nee, de Togolezen klinken authentiek en oprecht. Dat er hier en daar wat op de productie aan te merken valt, is voor de kniesoren.
Hoe dat dan precies klinkt? Dat laat zich niet eenvoudig in een paar zinnen vangen. Referenties vinden we in de tribale thrash van Sepultura/Soulfly, maar ook in de latino-metal van Laberinto, wie kent die nog? De band bedient zich daarbij zowel van regionale talen als het Engels en het Frans en tekstinhoudelijk is men geworteld in de Ewe-cultuur. Respect voor de aarde is daarbij een belangrijk thema. Het is bovendien buitengewoon bewonderenswaardig dat zowel de rap-, pop- als metalsongs heel herkenbaar van dezelfde band zijn. Daarin spreekt wederom die authenticiteit. Frontman Arka'n verdient tevens complimenten voor zijn vocale prestaties. Hij kan zowel met grunts en rockvocals als met cleane zang en rap uitermate goed uit de voeten. De daarmee gepaard gaande achtergrondvocalisaties, al dan niet in harmonische samenzang, zorgen voor extra energie en geloofwaardigheid. Ook als we dan wat verder inzoomen op het metalen gedeelte zien we een mooie mix van genres die wonderwel niet klinkt als een onsamenhangende potpourri aan invloeden waar menig band zich onder het mom van 'al onze leden hebben een andere achtergrond' nog wel eens in verslikken. Nu metal, thrash, death, groove... Het komt allemaal voorbij en het sluit naadloos op elkaar aan. Goed gedaan.
Heeft u dus wel zin in een potje tribaal moshen met gevarieerde uitstapjes? Wilt u ook wel eens wat anders dan al die dertien-in-een-dozijn copy cats van vandaag de dag? Kruip dan eens onder die steen vandaan en schaf vandaag nog Dzikkuh ('breng de woede terug' in de Ewe-taal) aan.
Tracklist:
1. The Truth
2. Not Getting In Line
3. Walk With US
4. Angry God Of Earth
5. Mamade
6. Asrafo
7. Final Tournament
8. Still Believe
9. Home
10. The Calling
