Paniek! Waar is de progressieve metal gebleven die we kennen van Oceans Of Slumber? Die vraag stelden sommigen zich twee jaar geleden na het verschijnen van het album Starlight & Ash. Onder meer Century Media Records was niet blij met de nieuwe muzikale richting van de Amerikaanse band en nam daar dan ook afscheid van. Op dat album doet het echtpaar Beverly (drummer Dobber en zangeres Cammie) het een stuk rustiger aan dan op de voorgaande platen. De meeste fans kunnen het toegankelijke aspect wel waarderen (mede omdat de formatie het in het verleden al met succes bij vlagen rustig aan deed), maar sommigen hopen op een terugkeer naar Winter (2016), The Banished Heart (2018) en Oceans Of Slumber (2020).

Where Gods Fear To Speak grijpt weer terug op de oude formule van die drie platen, maar verrast ook met nieuwe elementen en heeft zijn eigen karakter. Het songmateriaal is enerzijds kwader, zwaarder en agressiever, anderzijds positiever en veelzijdiger. Wish had nog wel op Starlight & Ash kunnen staan, maar daaraan voorafgaand gaan de Texanen veel complexer te werk. Het titelnummer is de eerste minuut doomy, maar al snel komen de double bass, de blastbeats en, jawel, de extreme vocalen van Cammie. Dat laatste is een noviteit. Eentje die voor gemengde reacties gaat zorgen, want ze zijn wat misplaatst. Datzelfde euvel hebben de gastvocalen van Fernando Ribeiro (Moonspell) in Run From The Light, een schizofrene track die van groovende en thrashende passages overgaat in een bijna zwoel duet om vervolgens even op hol te slaan. Gewaagd, maar minder geslaagd, omdat je Ribeiro bijna niet herkent. Heel bijzonder. Veel geslaagder zijn de vocale bijdragen van Mikael Stanne (Dark Tranquillity) in Prayer. Die passen namelijk veel beter bij de stijl van spelen.

Een ander vernieuwend element is dat van de soundscapes. Het doel van drummende songwriter Dobber is om het album als een film te laten klinken. Dat lukt vooral heel goed op de rustige momenten, zoals in The Impermanence Of Fate en Don�t Come Back From Hell Empty-Handed. Laatstgenoemde begint met atmosferische synthesizerklanken en bevat halverwege fraai pianospel. Ook het proggy keyboardspel is vaak prima in de songs verwerkt. Wie ook bijdraagt aan het filmische aspect en je scherp houdt, is Cammie. Ze zingt vrijuit en daagt zichzelf uit. Haar onderscheidende, emotionele soul-zang staat zoals gewoonlijk terecht prominent in de mix. Ze schittert met prachtige zanglijnen in onder meer Poem Of Ecstasy, het doomy en bluesy The Given Dream en I Will Break The Pride Of Your Will. Zoals reeds vermeld zijn haar extreme vocalen echter slechts enkele malen op hun plek. In de toekomst is het zaak die beter te integreren in de omvangrijke en veelzijdige songs.

Deze zesde langspeler is een wisselvallige aangelegenheid. Je zou zeggen dat een progressieve plaat moet groeien, maar ook na meerdere luisterbeurten blijven de (overgangen naar) de snelle passages wat onsamenhangend, geforceerd en/of niet memorabel, een enkele uitzondering daargelaten (Don�t Come Back From Hell Empty-Handed). Op Oceans Of Slumber leek de groep de ideale aansluiting van Cammies onderscheidende vocalen en de bijdragen van de heren in de snelle stukken te hebben gevonden. Anno 2024 verwacht je dus het een en ander, maar er zijn op het songwritingvlak nog wel wat verbeterpunten. Daar staat tegenover dat (delen van) de tragere songs juist veel indruk maken, niet in de laatste plaats vanwege een uitblinkende Cammie. Oceans Of Slumber blijft een eigenzinnige groep die geniale en originele dingen laat horen, maar ook onbegrijpelijke keuzes maakt.

Tracklist:
1. Where Gods Fear To Speak
2. Run From The Light
3. Don't Come Back From Hell Empty Handed
4. Wish
5. Poem Of Ecstasy
6. The Given Dream
7. I Will Break The Pride Of Your Will
8. Prayer
9. The Impermanence Of Fate
10. Wicked Game