Het legendarische Flotsam And Jetsam is een band uit de vroege thrash-scene die de afgelopen veertig jaar onafgebroken platen heeft gemaakt en de wereld is rondgetrokken om op te treden. Het debuutalbum uit 1986, Doomsday For The Deceiver, is een absolute klassieker in het genre en is nog steeds een van mijn favoriete thrashplaten aller tijden. Strakke, inventieve en gevarieerde riffs, goede songs, en de fantastische stem van Eric A.K. Knutsen die hoog over de muziek heen stuitert, geven dit album een uniek geluid. Het is een album dat ook vandaag de dag nog prima meekan. De band heeft altijd in de schaduw moeten leven van de Grote Vier en heeft daardoor niet de verdiende erkenning en status gekregen die het wellicht verdiende. Het is jammer dat veel fans vandaag de dag de naam alleen kennen vanwege het feit dat Jason Newsted erin speelde totdat hij in 1986 naar Metallica verhuisde.
Qua sound sluit Flotsam And Jetsam in die beginjaren aan bij bands als Dark Angel, Death Angel en Metallica. De heren onderscheiden zich daarbij door ook invloeden vanuit de Britse heavy metal te verwerken en leunen veel minder tegen de hardcore punk aan zoals de meeste thrashformaties uit die tijd. Door de jaren heen is de formatie wel wat van zijn wilde haren verloren en dat is zowel goed als jammer. Goed omdat het geluid volwassener en voller, en de composities strak en professioneel zijn geworden. Jammer, omdat de spontaniteit en speelsheid verdwenen zijn en het geluid gladder en voorspelbaarder is geworden.
En nu is er dan de vijftiende langspeler, I Am The Weapon. Hierop trekt de band de lijn door die ingezet werd met Flotsam And Jetsam in 2016. De komst van drummer Ken Mary (onder meer Alice Cooper en Chastain), die topdrummer Jason Bittner verving, injecteerde nieuwe energie in de band. Flotsam And Jetsam anno nu speelt melodieuze thrash en combineert dat met elementen uit de power metal en de klassieke heavy metal, met soms zelfs een uitstapje naar de klassieke Britse metal van Iron Maiden en Judas Priest. Melothrash, zoals het ook wel genoemd wordt.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, I Am The Weaon is een goed, maar geen geweldig album. De band speelt strak, de composities zitten goed in elkaar en het geluid is vol en warm. Dat laatste is niet verwonderlijk, aangezien het mixen en masteren uitbesteed is aan Jacob Hansen, ook verantwoordelijk voor het geluid van top-acts als Volbeat, Epica, Amaranthe en Primal Fear. Een fraai stukje vakmanschap. Knutsens vocalen dragen het album: zijn stem is krachtig en overtuigend, al gaat hij niet meer voor de hoge uithalen van vroeger en klinken zijn melodien soms wat veilig.
Weinig op aan te merken dus, behalve dat het hier en daar wel wat erg gelikt begint te klinken, vooral als het tempo omlaag gaat. Veilig en voorspelbaar, het zijn woorden die al eerder vielen. De band heeft een formule gevonden die werkt en wijkt daar maar zelden van af. De kracht van Flotsam And Jetsam is de combinatie van simpele, maar catchy, thrash en heavy metal in de coupletten, samen met meer commercile, vuistschuddende meezingrefreinen geleend uit de power metal. Jammer genoeg wordt er te vaak voor dezelfde (veilige en voorspelbare) weg gekozen, vooral in de refreinen, waardoor deze al snel repetitief en inwisselbaar worden.
Niet dat er echt slechte nummers op het album staan. Maar je krijgt het gevoel dat er wat sleet op de formule begint te komen. De goede nummers en gelukkig zijn er daar nog voldoende van hebben contrast en dynamiek. A New Kind Of Hero heeft een puike thrashriff (die wel heel erg doet denken aan Metallicas Hardwired To Selfdestruct, maar dat mag de pret niet drukken) en heeft een lekker tempo, met een aardig refrein. Ook I Am The Weapon beukt erop los en raast door naar het einde toe, waarbij couplet en refrein naadloos in elkaar overlopen. Running Through The Fire kent wellicht de vetste riff van het album en eindigt heel sterk met een ronkende bas die overal doorheen zaagt.
Maar I Am The Weapon kent ook mindere tracks. In Head Of The Snake en Beneath The Shadows bijvoorbeeld zijn de riffs te simpel en de refreinen niet sterk genoeg, waardoor de eenvormigheid van de refreinen naarmate het album vordert problematisch begint te worden. Het zijn songs die je bent vergeten zodra de laatste tonen zijn weggestorven. En Burned My Bridges is wel heel commercieel. Het is een powermetalballad die het heel goed zal doen op de radio, maar die wel erg ver wegdrijft van het karakteristieke geluid van de band.
I Am The Weapon is nog steeds een heel degelijk melothrashalbum, maar het is voorspelbaarder en minder gevarieerd dan de voorganger Blood In The Water (2021), misschien omdat de band ditmaal wat vaker voor de bekende weg kiest. Niettemin staat er nog genoeg genietbaars op.
Tracklist:
1. A New Kind Of Hero
2. Weapon Primal
3. I Am The Weapon
4. Burned My Bridges
5. The Head Of The Snake
6. Beneath The Shadows
7. Gates Of Hell
8. Cold Steel Lights
9. Kings Of The Underworld
10. Running Through The Fire
11. Black Wings
