Grofweg zijn er drie groepen Leprous-fans. Eentje met liefhebbers van het stevigere werk uit de periode 2009 tot en met 2015 (en dan met name Tall Poppy Syndrome en Bilateral) en eentje die vooral de compactere, rustigere songs van de periode vanaf Malina (2017) tot heden omarmt. En de derde dan? Die groep waardeert alles wat de Noren hebben voortgebracht.
Leprous heeft zichzelf anno 2024 een trap onder de kont gegeven. De eerste single van de achtste langspeler, Atonement, is wat dat betreft een statement. Die tweede track van het nieuwe album is gitaar-georinteerder en zwaarder dan wat iedereen in de afgelopen vijf jaar van Einar Solberg en co gehoord heeft. Plots schrok de oude garde fans van de vroege discografie wakker uit een winterslaap. Het zou toch niet dat Leprous, net als recentelijk Opeth, weer terugkeert naar de karakteristieke elementen in de muziek van grofweg tien jaar geleden? Het enthousiasme wordt nog eens groter doordat ook de tweede en derde single hardere passages blijken te bevatten en Solberg weer aan het screamen is in Like A Sunken Ship. Kortstondig, maar toch.
Hoewel die drie singles stevigere passages bevatten, zetten ze je deels op het verkeerde been. De meeste songs op Melodies Of Atonement bevatten weliswaar wat heavier passages dan de discografie van de afgelopen jaren, maar de standaard songstructuur, het lage tempo, de toegankelijkheid van de composities en de elektronica als basis voor de veelal kalme songs zorgen ervoor dat deze collectie qua stijl bij wijze van spreken tussen Malina en Pitfalls (2019) uit had kunnen komen. Daarbij moet opgemerkt worden dat de symfonische elementen dit keer achterwege zijn gelaten voor een minimalistische, volgens de band gefocuste aanpak. De hardere passages met distorted gitaren zorgen wel voor veel meer dynamiek en dragen ertoe bij dat beide uitersten meer impact hebben.
De eerste luisterbeurten vallen er nog niet zoveel interessante details op, maar wie nadrukkelijker luistert met koptelefoon op, wordt beloond. Vanwege de heldere productie en prima mix kun je allerlei loops, polyritmiek, inventieve basloopjes, ghostnotes en het gebruik van een slidegitaar en een cowbell horen. Faceless biedt op dat gebied wat meer dan de andere tracks. In andere nummers moet je de progressieve elementen vaak met een vergrootglas zoeken. Ze zijn vrij rechttoe rechtaan en hebben een vergelijkbare opbouw. Tegelijkertijd zijn meerdere songs memorabel. Dat zijn vooral Silently Walking Alone, Like A Sunken Ship en Faceless.
De groep die alleen het stevigere werk van Leprous positief waardeert, kan Melodies Of Atonement beter links laten liggen. Ondanks enkele heavy passages zullen de fans van het oudere werk deze release slaapverwekkend vinden. Het meest tevreden zullen de liefhebbers van de laatste drie platen zijn. Het kalme, melancholische karakter overheerst namelijk. De groep die alles waardeert wat de Noren gemaakt hebben, zal grotendeels tevreden zijn, al zijn het lage tempo en de toegankelijkheid niet aan iedereen besteed. Van prog is heel weinig sprake. Dit keer is het een verzameling compacte tracks die bij vlagen indruk maakt.
Tracklist:
1. Silently Walking Alone
2. Atonement
3. My Specter
4. I Hear The Sirens
5. Like A Sunken Ship
6. Limbo
7. Faceless
8. Starlight
9. Self-Satisfied Lullaby
10. Unfree My Soul
