Met weemoed denk ik nog wel eens terug aan het Utrechtse festival Summer Darkness - destijds het grootste gothic festival van de Benelux. Daar heb ik toch menig band in aan metal verwante genres ontdekt. Het Italiaanse Camerata Mediolanense zou daar met zijn neoklassieke klanken helemaal thuis zijn geweest. De band doet wat dat betreft denken aan Summer Darkness-alumni als Ianva, J�nnerwein en Rosa Crux.

Maar laten we eerst eens even in de achtergronden van de band duiken. De vertaling van Camerata Mediolanense is groep van kamermuzikanten uit Milaan (de Romeinse naam voor Milaan was Mediolanum). De in 1994 al opgerichte formatie staat onder leiding van klassiek componist Elena Previdi en maakt zoals gezegd neoklassieke muziek. Daarnaast horen we elementen uit darkwave en neofolk terug. Het onderhavige Atalanta Fugiens is pas het zesde album, dus heel productief is men niet. Deze titel is een verwijzing naar het emblemataboek uit 1617 - een boek met alchemiethematiek. Kan Camerata Mediolanense met deze plaat goud smeden?

Het antwoord daarop is enigszins ambigu. Het niveau is nogal wisselend. De openingstrack Embryo Ventosa is een echte topper en is gelijk (helaas) het beste nummer van de plaat. De tribale roffels omkleden de renaissancistische a-capellazang, die deels meerstemmig en deels met tegenzang opgevoerd wordt. Het erop volgende Rosetum is voorzien van spoken word, maar mist richting en doel. Het meandert maar wat, de hoge sopraan-uithalen ten spijt. Het duurt met ruim vierenhalve minuut simpelweg te lang.

Zo laveert Atalanta Fugiens tussen hoogtepunten en..., nouja..., dieptepunten zou ik het niet noemen, want de Italianen zakken nergens door de ondergrens. Laten we het rustpunten noemen. Punten waarin het puntje van uw stoel minder bezeten wordt. Punten waarop de aandacht wat minder opge�ist wordt. De band lijkt wat doelloos rond te fladderen. Het heeft wel iets romantisch en dat is allemaal leuk en aardig, maar uiteindelijk moet er ook gewerkt worden. Gelukkig pakt men de draad snel weer op en is het genieten van darkfolkige strijddrums en ambient keyboards. Ze kunnen het wel!

Pluspunten verdient de band verder met het instrumentarium. Op de loonlijst vinden we bijvoorbeeld bespelers van keyboards, klavecimbel, basviool en allerlei percussie. Het geheel wordt aangevuld met een schare aan sfeerklanken. Soms klinkt dat ietwat digitaal, maar over het algemeen is dat dan wel weer netjes verwerkt in het geheel. Nou is het met de relatief kale composities op zich natuurlijk niet per se moeilijk om hier een goed klinkend geheel van te maken, maar het is toch een complimentje waard.

Zo zijn we aangekomen bij het eind van deze review. Wilt u eens wat anders dan uw standaardmetal? Kunt u wel wat met barok en renessancistisch neoklassiek? Bent u niet vies van darkwave, dark folk en neofolk? Gun Camerata Mediolanense dan een kleine drie kwartier van uw tijd. Een buil kunt u zich er niet aan vallen.

Tracklist:
1. Embryo Ventosa
2. Rosetum
3. Rupe Cava
4. Corallus
5. Hermaphroditus
6. Victor Quadrupedum
7. Mercurius
8. Arpie
9. Draco
10. Alta Venenoso