Hoewel Dark Tranquillity gemiddeld eens in de drie jaar nog altijd herkenbare en degelijke albums aflevert, zijn velen van mening dat de band, die aan de wieg van de Gotenburg-scene stond, sinds Fiction (2007) nooit meer een relevante plaat heeft uitgebracht. Het is dan ook niet vreemd dat er de laatste jaren veel bezettingswisselingen zijn geweest bij Dark Tranquillity (DT). Na Moment (2020) hielden maar liefst drie muzikanten het voor gezien, waarvan Anders Jivarp na twee decennia trouwe dienst afscheid nam. Met zijn vertrek is zanger Mikael Stanne het enige overgebleven originele bandlid. Wat heeft dat voor invloed op het geluid?
Weinig. Hoewel er veel veranderingen zijn binnen de Zweedse formatie staat het Dark Tranquillity-stempel stevig op Endtime Signals gedrukt. Dat komt omdat toetsenist Martin Brndstrm de voornaamste songwriter is, zoals hij dit in het verleden wel vaker geweest is. Dat betekent dat het kwintet melodeath met hoofdletter M schrijft en in vaste structuren en akkoordenprogressies werkt. Toch is er wel wat veranderd. Jivarp, die de meeste songs heeft geschreven voor Moment, schreef heel directe songs, terwijl de secties op het nieuwe album wat gestaffelder in elkaar overgaan. Mede daardoor is het songmateriaal wat atmosferischer. Vanwege de typische melodien in het leadgitaarwerk komt soms de naam van Insomnium in gedachten op. Verder valt op dat de songs iets technischer en progressiever zijn. Dat is met name het geval in het agressiefste en snelste nummer Unforforgivable (misschien wel het hoogtepunt), A Bleaker Sun en Neuronal Fire. Een compliment is op zijn plaats voor de gitaarsolos, die goed aansluiten bij de melodien van de compositie.
Een ander herkenbaar element is de zang van Mikael Stanne. Hij maakt een zeer gemotiveerde indruk en voorziet de songs van zijn typisch raspende vocalen, die hij vaker inzet dan de melodieuze zang. Pas in de vierde track, de sfeervolle single Not Nothing, horen we zijn melodieuze, kalme stem voor het eerst. Zijn cleane vocalen zijn wederom verbeterd, met name in het overdragen van emotie. Dat blijkt vooral uit het eerder genoemde Not Nothing en One Of Us Is Gone. De laatste is een nummer dat over de aan kanker overleden DT-gitarist Fredrik Johansson gaat. Zijn songwriting-ideen zijn in dit kalme nummer gebruikt als eerbetoon.
De eerste helft van Endtime Signals is veel overtuigender dan de tweede helft, maar dat gebeurt wel vaker met een album van DT. Tot en met One Of Us Is Gone is het vaak genieten. Daarna kabbelt het geheel wat voort. Slecht is het niet, maar het is inwisselbaar. A Bleaker Sun is een positieve uitzondering. De donkere, sfeervolle track heeft een gecompliceerde riff. Our Disconnect bevat nog wel een interessant ritmisch patroon in het gitaarwerk, maar verder biedt deze track niet veel verheffends. Het album sluit ingetogen af met het aardige False Reflection.
Deze dertiende studiolangspeler is er dus een met twee gezichten. Een fris gewassen gezicht en eentje die vermoeid oogt. De plaat begint goed, bevat in die fase pakkende melodien en vernieuwende elementen die goed zijn gentegreerd. Het is dan ook jammer dat de heren het niveau niet vast kunnen houden en een grotendeels matige tweede helft spelen, die formulair is en slechts n opleving bevat. Het zit er wel in, maar het komt er onvoldoende uit. Het is Dark Tranquillity helaas niet gelukt om over de hele lengte te overtuigen en daarmee zal ook Endtime Signals niet tot de beste DT-albums gaan behoren.
Tracklist:
1. Shivers And Voids
2. Unforgivable
3. Neuronal Fire
4. Not Nothing
5. Drowned Out Voices
6. One Of Us Is Gone
7. The Last Imagination
8. Enforced Perspective
9. Our Disconnect
10. Wayward Eyes
11. A Bleaker Sun
12. False Reflection
