Wat zou je krijgen als je Amerikaanse streetpunk met ouderwetse Stockholm-death la Entombed in een blender zou mixen? Doldrey. De band uit Singapore speelt deathpunk in de stijl van Death Breath met een flinke dosis ouderwets Zweedse HM-2-death. Die intense metal-ontmoet-punk-stijl slaat aan en het debuutalbum Celestial Deconstruction (2022) is goed ontvangen. De ep Only Death Is Eternal bevat vijf nieuwe nummers, te vergelijken met een roestig mes dat diep in een genfecteerde wond wordt gestoken.
Doldrey laat het wetteloze karakter van punk en de brute agressie van death in gelijke mate samensmelten. Hier en daar duikt een vleugje thrash op als het tempo omhoog gaat. Het grote verschil met het debuutalbum is de betere productie, maar die lijkt vooral als doel te hebben om de sound nog bruter te maken in plaats van de zaken te veel op te helderen. De muziek is zwaar, de zang is ongenuanceerd gebrul, het slagwerk bevat vaak D-beat-patronen en het gitaarwerk is snel en furieus. Precies wat je zou verwachten van deze fusie.
De grens tussen death, punk, thrash en alles daartussen mag dan wel ontbreken, er zijn wel patronen te ontdekken in de nummers. Zo wordt Societal Machine spookachtig ingeleid, gevolgd door een lekkere, zware riff. Langzaam wordt het tempo opgevoerd en nemen de punkinvloeden de sfeer over. Keres volgt hetzelfde recept. De songstructuren, met name opbouw en de tempowisselingen, doen denken aan Mammoth Grinder. Alleen Moral Decay schiet alle kanten op en is zonder twijfel het sterkste nummer. De titeltrack daarentegen is wat constanter, maar zonder eentonig te worden. All Is Hell ten slotte is giftige deathpunk in optima forma.
Doldrey levert goed werk af. Ieder nummer klinkt rauw en intens, maar zonder in herhaling te vallen. Zijn we niet al genoeg murw geknuppeld door dit soort bands? Misschien, maar toch blijft het best leuk.
Tracklist:
1. Moral Decay
2. Only Death Is Eternal
3. All Is Hell
4. Societal Machine
5. Keres
