Drie jaar geleden verscheen The Last Horizon van Imperia. Op dat album gaat de symfonische metalformatie songwritingtechnisch wat toegankelijker te werk dan op de voorgaande platen. De kolos is met meer dan zeventig minuten echter aan de lange kant, dus het is een vermoeiende aangelegenheid. Dat beseffen de bandleden en opvolger Dark Paradise is dan ook een stuk compacter.
De internationale groep muzikanten gaat muzikaal op deze zevende full-length op dezelfde voet verder als drie jaar geleden. Dat wil zeggen dat er degelijke symfometalnummers gepresenteerd worden, waarin de ene keer het folky aspect overheerst en de andere keer de bombast. Zoals we van Imperia gewend zijn, staan er ook enkele (power) ballads op de plaat, om precies te zijn drie.
Wat dit keer vooral opvalt, is dat de baspartijen prominenter in de mix staan. Dat is beslist een goede zet, want het geeft de nummers wat meer stuwkracht. Vooral The Family Chain en Reflection profiteren daarvan. Het maakt de songs wat groovender en meer metal. Die donkere en zware kant contrasteert met de leadgitaarpartijen en de zang van Helena Iren Michaelsen. De twee werelden komen over het algemeen goed samen.
De sterkste nummers vind je op kant A van de plaat, die aardig wat afwisseling biedt. Better Place is een heel levendige en toegankelijke opener. Reach My Tears wisselt af tussen folky en kalme passages. The Family Chain scoort nog meer punten vanwege het filmische begin met percussie en later in het nummer een goed gentegreerde saxofoonsolo. Soldiers Of Hell swingt lekker dankzij de oosterse elementen en de reggaeton-passages. Hope Of Joy heeft een jarentachtigvibe en rockt er tijdens de geslaagde gitaarsolo lekker op los.
Er staan helaas ook wat minder overtuigende tracks op deze zevende langspeler. Zo is The Tree Of Life een wat obligate ballad en zijn de techno-achtige geluiden in Reflection misplaatst. Void Of Emptiness is samenhangender, maar mist dan wat onderscheidends, of het moeten de creepy vocalen al zijn.
De diversiteit in de zang van Michaelsen is uiteraard zoals altijd de sterkste troef van Imperia. Ook nu geeft ze alles wat ze heeft, zoals blijkt uit het afsluitende The Demons Fireplace, dat vol dramatiek zit. Twee ballads om het album mee te eindigen, is echter wat te veel van het goede. Bovendien is het qua techniek en articulatie niet allemaal even overtuigend in het laatste nummer. Ze wisselt daarin namelijk heel sterke met minder sterke momenten af.
Dark Paradise is een prettig album dat vooral aangenaam blijft vanwege de afwisseling. Het is jammer dat er enkele wat minder geslaagde experimenten aanwezig zijn, want die halen de score naar beneden. Dat laatste geldt ook voor het feit dat de plaat als een nachtkaars uitgaat. Verder is het vooral een fijne release met aardig wat energieke songs, zoals Hope Of Joy, die allemaal een dikke voldoende scoren. Er is hier weinig nieuws onder de zon, maar Imperia-fans zullen ongetwijfeld tevreden zijn.
Tracklist:
1. Better Place
2. Reach My Tears
3. The Family Chain
4. The Tree Of Life
5. Reflection
6. Soldiers Of Hell
7. Void Of Emptiness
8. Hope Of Joy
9. Lost Souls
10. The Demons Fireplace
