Het Griekse Rotting Christ is al actief sinds 1989 en heeft vanaf dat moment een constante stroom platen afgeleverd. In die vijfendertig jaar is de band uitgegroeid tot een internationale top-act. Met Pro Xristou leveren de Griekse broertjes Sakis (zang, gitaar) en Themis Tollis (drums), die al sinds het begin de drijvende kracht achter de band vormen, hun veertiende langspeler af, vijf jaar na het verschijnen van de vorige, The Heretics (2019).
Wat opvalt aan de enorme output aan demos, langspelers en eps, is dat de kwaliteit altijd vrij constant gebleven is, ondanks het feit dat de band in vergelijking met de extreme black metal uit de beginjaren gestaag melodieuzer geworden is. In de loop van de tijd zijn er steeds meer theatrale en symfonische elementen de muziek binnengeslopen, die uiteindelijk evolueerde naar een sound die je melodische en majestueuze gotische metal zou kunnen noemen, met stevige invloeden uit de black en pagan metal. Sakis Tollis, het creatieve brein van de gebroeders, heeft altijd een neus gehad voor goede composities en slaagde er telkens in de balans tussen de toenemende invloed van de diverse stilistische elementen te bewaren en alles tot een pakkend geheel te smeden.
Kenmerkend voor Sakis is dat hij heel stijlvast is en dat hij van plaat tot plaat maar heel weinig varieert. Dit komt de herkenbaarheid van de muziek zeker ten goede, die deels verantwoordelijk is voor het succes van de band. Echter, de grens tussen herkenbaarheid en herhaling is heel dun. En het is het gebrek aan variatie, ook al merkbaar op de voorganger The Heretics (2019), dat op Pro Xristou tegen de band begint te werken. Neem nu het openingsnummer, The Apostate. Het tempo ligt laag, de gitaren zijn naar de achtergrond gedrukt en een van de vele lagen in het tapijt van geluid geworden. Het ritme is slepend, deinend bijna, en doomy, waarbij Sakis vooral praat en nauwelijks zingt. Het klinkt prachtig, de sfeer is dik in orde, de productie en uitvoering zijn bijna perfect, maar muzikaal gezien gebeurt er te weinig om te blijven boeien. Er is nauwelijks variatie in tempo, waarbij de muzikale motieven en de riffs zich blijven herhalen tot het einde. Het lijkt erop alsof het verhalende aspect de overhand heeft gekregen.
En dat probleem zet zich voort op de rest van het album. De eerste vier nummers zijn zo vergelijkbaar in tempo, sfeer en opbouw, dat ze nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Daarna begint La Lettera Del Diavolo wat agressiever, met een blastbeat en ruiger gitaarwerk, om vervolgens weer weg te zakken in het inmiddels bekende tempo en ritme. Ook The Farewell en Saoirse hebben een aardig begin met een goede riff en een wat hoger tempo, dat voor wat afwisseling zorgt, maar ondergaan onverbiddelijk een eender lot.
Het lijkt erop dat songwriter Sakis te lijden heeft gehad aan een groot gebrek aan inspiratie. In de opbouw van de composities overheerst de herhaling, alsof hij dezelfde blauwdruk voor het gehele album gebruikt heeft. Een blauwdruk, overigens, die ook op The Heretics al te herkennen is. Dat hoeft op zichzelf nog geen probleem te zijn, als de individuele tracks onderscheidend genoeg zijn, maar dat is niet het geval. Halverwege beginnen de nummers in elkaar over te lopen en weet je niet meer waar het ene eindigt en het andere begint.
De broertjes Sakis hebben hun sound de afgelopen jaren zorgvuldig fijngeslepen, met een aantal prachtige albums als resultaat. Maar op Pro Xristou zijn ze daarin toch echt een stap te ver gegaan door alle ruwe randjes vakkundig te verwijderen. Het is duidelijk dat ze het epische en het bombastische inmiddels als geen ander beheersen, maar met bombast alleen kom je er niet. Om emotie op te wekken zijn er contrasten en dynamiek nodig en dat is precies wat er ontbreekt. Hoe goed ze ook zijn in het neerzetten van epische soundscapes, het is te veel van hetzelfde en alle verrassing is verdwenen. Tegelijkertijd ontbreken ook de intensiteit en agressie die op hun eerdere werk te vinden is en die een tegenwicht vormen voor het theatrale vuurwerk.
Op The Heretics is het repetitieve karakter van de songs al merkbaar, maar is er nog voldoende intensiteit en passie om dit te compenseren. Dat is nu helaas niet zo, waardoor Pro Xristou een van de zwakkere releases van de band is geworden. Maar n sneeuwvlok maakt nog geen winter. Ik heb altijd veel respect gehad voor het werk van de broertjes Tollis. Ze hebben reeds een lange en productieve carrire achter zich, met vele hoogtepunten. Toegegeven, Pro Xristou is niet een van hun beste platen, maar er is geen enkele band die alleen maar meesterwerken heeft afgeleverd. Dus laten we vol goede moed wachten op de volgende.
Tracklist:
1. Pro Xristoy
2. The Apostate
3. Like Father, Like Son
4. The Sixth Day
5. La Lettera Del Diavolo
6. The Farewell
7. Pix Lax Dax
8. Pretty World, Pretty Dies
9. Yggdrasil
10. Saoirse
