Een van de tofste verrassingen tijdens de laatste editie van het Roadburn-festival is het optreden van het uit Zweden (en deels uit Nederland) afkomstige Dödsrit. Het kwartet maakt er een waar feestje van. De lange, goed opgebouwde nummers combineren de beste elementen van epische black metal, melodieuze heavy metal en vuige crust tot een verrukkelijk geheel. De hoogste tijd dus om Nocturnal Will, het onlangs verschenen, vierde album van dit gezelschap, alsnog onder de loep te nemen. De plaat verschijnt via het kleine, Amsterdamse label Wolves Of Hades, dat zich richt op black metal en hardcore.

Hoewel de sfeervolle, duistere hoes anders doet vermoeden, is Nocturnal Will vooral een heerlijk energiek en bijna vrolijk album om te beluisteren. Dat komt vooral door de manier waarop de band in uitgesponnen, stoere composities strooit met smeuïge heavymetalriffs en verfrissend twingitaarwerk. Met een sound die doet denken aan een mengeling van de heavymetalhoogtijdagen van Iron Maiden, de donkere melodieën van Dissection en de attitude en groove van Entombed, weet Dödsrit eigenlijk vanaf de sublieme opener Irjala (een waar rifffestijn, dat slechts wordt onderbroken door een kort post-rockachtig intermezzo) een grijns van oor tot oor op mijn gezicht te toveren.

Die grijns blijft een kleine drie kwartier hangen want godsamme, wat is Nocturnal Will een enorm vet een opzwepend album! Vooral het gitaarwerk is werkelijk niet te versmaden. Gitaristen Christoffer Öster en Georgios Maxouris strooien met geniale, met melodie doorspekte riffs en meeslepende, epische passages alsof ze in de weekaanbieding zijn. Neem alleen al het fantastische Nocturnal Fire, dat begint met heerlijke melodieuze riffs (verzorgd door gastmuzikant M., tevens gitarist van Lamp Of Murmuur), om er vervolgens volstrekt onverwacht een enorm lompe versnelling uit te gooien (zo een waardoor de fundering scheuren begint te vertonen). En net als de interne primaat de overhand begint te krijgen, verleidt Dödsrit je weer met zo’n intens smakelijke heavymetalriff.

Ondanks de brallerige ondertonen is toch regelmatig te horen dat Dödsrit zich eigenlijk het liefst laat gaan in volstrekte heavymetalverering. Vooral in het instrumentale Utmed Gyllbergens Stig mag de band zich helemaal uitleven. Het is niet al te ver gezocht om dit een blackmetalkruising van Dialogue With The Stars (In Flames) en Transylvania (Iron Maiden) te noemen. Maar ook in het met Iron Maiden-riffs doorspekte Celestial Will horen we feitelijk een NWOBHM-band op steroïden die per ongeluk een obscure Noord-Europese blackmetalbar is ingelopen. Het is een teken aan de wand dat de kleine drie kwartier die het album klokt voorbijvliegen. Nocturnal Will is een album dat zo uit zijn voegen barst van smeuïge leads en headbangwaardige passages dat de speelduur eigenlijk te kort is en een druk op de repeatknop zeer verleidelijk is.

Ik kan dan ook niet anders dan deze plaat aanraden voor iedere blackmetalfanaat die zijn innerlijke heavymetalkind nog eens wil laten losgaan. Wie is er immers niet opgegroeid met de fantastische platen van Iron Maiden? Het beluisteren van Nocturnal Will op vol volume heeft op mij in ieder geval het eigenaardige effect op dat ik tegelijkertijd luchtgitaar wil spelen, 'invisible oranges' uit de lucht wil plukken, in volstrekte euforie rond wil rennen en wil headbangen als een hondsdolle neanderthaler. Dat kunnen we een vergevorderde vorm van schizofrenie noemen, maar volgens mij is het vooral een teken dat deze band de juiste snaar raakt.

Tracklist:
1. Irjala
2. Nocturnal Fire
3. Ember And Ash
4. Utmed Gyllbergens Stig
5. As Death Comes Reaping
6. Celestial Will