Wie had gedacht dat we in het noorden van het land een band hebben rondlopen die als doelstelling lijkt te hebben om de hoogtijdagen van de symfonische black metal uit de jaren negentig te doen herleven? Het Groningse Walg, bestaande uit het duo Robert Koning (verantwoordelijk voor alle instrumenten) en Yorick Keijzer (zang), bestaat sinds 2021 maar is inmiddels al aan zijn vierde langspeler toe. De band heeft lang onder de radar gevlogen, hoewel collega Sam vorig jaar al enthousiast was over de derde plaat van het gezelschap. En terecht, want de muziek is niet alleen aangenaam nostalgisch (de Dimmu Borgir-cover Mourning Palace spreekt boekdelen over de inspiratie van Walg) maar klinkt ook nog eens als een klok.
Deze nieuwe plaat is krachtiger, epischer en diverser dan zijn directe voorganger mijn enige vergelijkingsmateriaal tot nu toe. De felle passages komen intenser dan ooit uit de speakers, maar tegelijkertijd schakelt de band regelmatig terug naar prachtig, uitgesponnen gitaarwerk en rustgevende intermezzos. Daardoor is de muziek verrassend gelaagd en interessant. De eerste helft van de langspeler is evenwel behoorlijk intens. Opener Radeloos verdient het predicaat venijnig dankzij zijn messcherpe riffs. Door een verrassend, clean gezongen refrein wint het nummer behoorlijk aan diepgang. Ook Vuurdoop komt in ziedend tempo uit de speakers knallen, ondersteund met subtiel, dreigend toetsenwerk. Terwijl de invloeden van het oude werk van Dimmu Borgir afdruipen van de melodielijnen, doet het furieuze tempo in combinatie met het toetsenwerk weer wat denken aan Limbonic Art.
Er zijn veel nummers waarin Walg laat horen een verfijnde sensitiviteit te hebben ontwikkeld voor melodieuze stijlelementen tussen al het geweld. Zo valt het einde van Wanneer Het Glas Breekt in positieve zin op door de epische cleane uithalen aan het einde en weet Als Een Korrel Zand sucidale wanhoopskreten en een nihilistische sfeer te combineren met enkele subtiele akoestische intermezzos. Ook Ongezien bevat een impressionistisch intermezzo vol akoestisch getokkel alvorens in melodieuze blackmetalfurie te ontsteken. Kringloop Van Zelfhaat kent juist weer een ijzersterk symfonisch einde, waarin een vleug van het oude Cradle Of Filth te ontwaren valt in het gotische toetsenwerk. Het beste nummer is echter mijns inziens Geen Einde In Zicht, waarin Keijzer zich uitleeft met avontuurlijke cleane zanglijnen die aan Arcturus ten tijde van The Sham Mirrors (2002) doen denken. Ook Speel Met Mij verdient een eervolle vermelding dankzij zijn fantastische riffs en theatrale uithalen.
De volledig Nederlandstalige teksten zijn een risico, maar Walg heeft zijn zaakjes ook tekstueel goed voor elkaar. De bijtende zinsneden zitten verrassend goed in elkaar en bevatten zelf een bepaalde pozie die ongebruikelijk is in dit genre. Een klein minpuntje is dat de productie wel behoorlijk vol is. Iets meer ademruimte was prettig geweest om met name de melodieuze details beter tot hun recht te laten komen. Daar staat tegenover dat het materiaal wel vol overtuiging uit de speakers komt knallen. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat IV via het met alle respect kleine label Zwaertgevegt verschijnt. Dit is namelijk een band van internationale klasse.
Tracklist:
1. Radeloos
2. Vuurdoop
3. Wanneer Het Glas Breekt
4. Als Een Korrel Zand
5. Kringloop Van Zelfhaat
6. Geen Einde In Zicht
7. Ongezien
8. Foltering
9. Speel Met Mij
10. Schijnsel Van De Ziel
.jpeg){kind=small}
