Tijdens het beluisteren van de nieuwe plaat Inane Ducam van de blackened symphonic metalband Atavistia uit Vancouver, ligt een vergelijking met Wintersun voor de hand. Ook associaties met Ensiferum, Amon Amarth en Dimmu Borgir zijn niet ver gezocht. Dit betekent echter niet dat de muziek van deze groep slechts een kopie is van deze invloedrijke genregenoten. Integendeel, dat zou deze band tekortdoen. Dat deze bands als inspiratiebronnen hebben gediend, is duidelijk, maar toch weet de formatie rond multi-instrumentalist Mattias Sippola zich te onderscheiden. Met deze ep wagen de heren de sprong om een nieuw geluid te introduceren. En dit werpt zijn vruchten af...

Atavistia ontstond in 2017 als soloproject van Mattias. Het eerste album, One Within The Sun (2017), liet de sterke invloed van Wintersun en Ensiferum horen. In 2018 werd Atavistia een liveband, maar doordat de meeste leden ook nog in andere bands spelen, verandert de bezetting nogal eens. Als project bleef Atavistia echter evolueren. De technische precisie, orkestrale arrangementen en dynamische gelaagdheid kwamen steeds meer in balans. Er is een duidelijk verschil in kwaliteit en stijl tussen het eerste album en de meest recente voorganger, het goed ontvangen Cosmic Warfare (2023). De productie van de nieuwe ep, die net als de voorgaande werken in eigen beheer is gebleven, is uitstekend met een heldere en volle sound.

Ondanks dat het een opvolger is van drie voorgaande langspelers, een ep en diverse singles die sinds de oprichting in 2017 zijn verschenen, is Inane Ducam in verschillende opzichten een soort debuut voor de band. Inane Ducam werd geschreven tijdens de wintermaanden van 2023, die in Vancouver bijzonder koud, duister en somber waren. Dit inspireerde oprichter, frontman en componist Mattias om een experimenteel proces te proberen � met lager gestemde gitaren, de introductie van de lage en krachtige growls van de nieuwe bassist en vocalist Spencer Budworth (Death Machine), en duizelingwekkend snelle tempo's. Niet alleen Spencer is nieuw, ook gitarist Elia Baghbaniyan heeft zich bij de band gevoegd.

De intro - tevens titeltrack - begint rustig, duister en sfeervol. De track opent met een enkele synthlijn, maar groeit snel in gelaagdheid en intensiteit. Na deze korte opbouw volgt al snel de volgende track, Timeless Despair. Drummer Max Sepulveda (Exterminatus, The Zenith Passage) levert zijn slagwerk met chirurgische precisie af en stuwt de tracks soms naar een razend tempo. De lage grunts van Spencer voegen extra diepte toe. Samen met de lager gestemde gitaren en dramatische orkestraties biedt dit een interessante mix. Een melodieuze solo voegt een speelse twist toe aan het bestaande construct van dit nummer. De grauwende screams van Mattias brengen het geheel in balans. Alle elementen samen maken het een heerlijk woest nummer.

De debuterende grunts van bassist Spencer blijken gelukkig een vast onderdeel van de nieuwe sound, en komen snel terug in het bombastische Dark Isolation. De zware sound in combinatie met de zwartgeblakerde riffs, scherpe screams en krachtige zang van Mattias hakken erin. Prachtige pianolijnen onderstrepen dit geweld subtiel. De muziek vliegt alle kanten op. Later slaat het nummer plotseling om naar de epische stijl die zo doet denken aan Wintersun, wat samen met een vlijmscherpe solo voor een krachtige afwisseling zorgt. De invloed van Dimmu Borgir is duidelijk te horen in de zang.

Ook tijdens Unattained Creation blijft het ruig en zwaar zonder dat de melodieuze elementen aan impact verliezen. The Void is met gelaagde screams van Spencer en Mattias een verwoestende afsluiter, die naadloos overgaat in de intro. Met slechts deze vijf tracks verrast Atavistia de luisteraar met een ongekende intensiteit, die goed te combineren valt met de epische en melodieuze sound waarmee de formatie begon. De toenemende agressie en deze nieuwe, lagere sound voegen zelfs meer dynamiek toe en helpen de band zich beter te onderscheiden. Het is een goede keuze om de sprong te wagen.

De sound op Inane Ducam is duisterder en zwaarder dan het eerdere werk van Atavistia, en dit bevalt uitstekend. Het opzoeken van extremen, in combinatie met de complexiteit van de riffs, de precisie en snelheid van de drums, en de verpletterende screams zorgen voor een strakke ep zonder losse eindjes. De eerdere werken van deze tot nu toe redelijk onbekende band zijn zeker niet slecht, maar Inane Ducam toont aan dat de formatie in muzikaal meesterschap gegroeid is en nog meer in petto heeft.

Tracklist:
1. Inane Ducam
2. Timeless Despair
3. Dark Isolation
4. Unattained Creation
5. The Void