Als er n band is die zich niets aantrekt van de opinie van de massa, is het wel het Noorse Darkthrone. Nocturno Culto en Fenriz, de twee norsige grootvaders achter deze legendarische groep, hebben in hun zevenendertigjarige bestaansgeschiedenis al zo vaak bewezen hun eigen plan te trekken, dat het nauwelijks een verrassing kan zijn dat It Beckons Us All..., de eenentwintigste (!) langspeler van het illustere duo, wederom een andere kant van Darkthrone laat horen. Vergeet de black metal van weleer, de recalcitrante punkbranie van The Cult Is Alive (2006) en F.O.A.D. (2007) en zelfs de pure heavymetalverering van Circle The Wagons (2010): op It Beckons Us All... horen we vooral epische doominvloeden.
Tegelijkertijd is Darkthrone direct herkenbaar, welke stilistische aanpak de band ook kiest. Dat komt door de rafelige, simplistische maar o zo effectieve oerriffs die het gezelschap steevast uit de mouw schudt. Het is haast alsof de heren niet anders kunnen dan pure metalriffs schrijven. Neem alleen al de roestige opener Howling Primitive Colonies, die in eerste instantie wellicht wat monotoon overkomt, maar dankzij de knoestige riffs, de primitieve, maar met veel gevoel gespeelde drumroffels en het rauwe ploeterritme toch bijzonder headbangwaardig blijkt. Dat geldt eens te meer voor Black Dawn Affiliation, dat met zijn grimmige vibe nog het meest in de buurt komt van de oudere albums.
Op de meeste momenten is de aanpak van Darkthrone op deze langspeler een stuk epischer van karakter (Eon 3). Zo is The Bird People Of Nordland een lange, maar tegelijkertijd nogal eigenaardige track, die door de uptempo-versnellingen en herosche riffs bijna richting traditionele heavy/thrash metal vol bravoure neigt. Alleen de abrupte fade-out is erg irritant en slaat alle sfeer dood. Het meest verrassend is het instrumentale And In That Moment I Knew The Answer. Hiermee bewijst de band ook prima zonder vocalen af te kunnen: het nummer staat vol fijne riffs en het subtiele keyboardwerk zorgt voor een licht psychedelische touch. Het smaakt eigenlijk wel naar meer!
Het is jammer dat Darkthrone in de laatste nummers ietwat uit de bocht vliegt. The Heavy Hand blijkt een inspiratieloos nummer dat louter gerecyclede riffs laat horen. En de tien minuten durende afsluiter The Lone Pines Of The Lost Planet is in muzikaal opzicht de meest eigenzinnige en ambitieuze track op het album zo horen we passages met onversterkte gitaar, psychedelische effecten en zeer afwisselende zang die varieert tussen een soort meanderend gelamenteer en herosche strijdkreten maar zwabbert te veel om echt te kunnen overtuigen. De cryptische en vaak vrij hilarische teksten verdienen overigens een aparte vermelding (sucking on hydrothermic chimneys?). Het kan haast niet anders of de heren zaten aardig aan de paddenstoelen tijdens het schrijfproces. Ook hier wordt het einde echter onnodig afgeraffeld, waardoor het album abrupt eindigt. Zonde!
It Beckons Us All... bevat genoeg vuige oerriffs en headbangritmes om de verstokte liefhebber van bejaarde metal te kunnen bekoren. De experimentele kant die Darkthrone inslaat, smaakt bovendien naar meer. Als de band nu ook nog de tijd zou nemen om al die ideen wat zorgvuldiger uit te werken, zou de volgende plaat wel eens een echte verrassing kunnen zijn. Maar ach, misschien zit de charme ook juist in de imperfectie: de krakkemikkigheid en puurheid van de muziek. It Beckons Us All... is een leuke, zij het wat inconsistente, aanvulling op het oeuvre.
Tracklist:
1. Howling Primitive Colonies
2. Eon 3
3. Black Dawn Affiliation
4. And In That Moment I Knew The Answer
5. The Bird People Of Nordland
6. The Heavy Hand
7. The Lone Pines Of The Lost Planet
.jpeg){kind=small}
