Een van de vijf releases die het label Amor Fati Productions eind 2023 gelijktijdig uitbrengt als onderdeel van het roemruchte Prava Kollektiv, waar ook groepen als Pharmakeia, Arkhtinn, Mahr en Hwwauoch onderdeel van uitmaken, is de nieuwe langspeler van Voidsphere. Dit anonieme gezelschap is een van de meest productieve: To Infect | To Inflict is immers al de zesde plaat die deze groep uitbrengt. De basis is daarbij steeds hetzelfde. Iedere albumtitel bestaat uit twee werkwoorden, die terugkomen in de twee nummers die ieder album bevat. Die nummers klokken steevast rond de twintig minuten. In dit geval zijn dat dus de twee mammoetcomposities The Void Infects en The Void Inflicts, die zich in respectievelijk twintig en eenentwintig minuten aan de luisteraar ontvouwen.
Hoewel de randvoorwaarden bij de atmosferische black metal van deze verheerlijkers van de leegte dus steeds hetzelfde zijn, zijn er op ieder album ook wel wat accentverschillen te horen. Zo klinkt To Infect | To Inflict iets melodieuzer dan zijn voorgangers, met name door de nadrukkelijker aanwezige keyboardklanken. Dat neemt overigens niet weg dat Voidsphere allesbehalve gepolijst te werk gaat. Zelfs voor de gevorderde blackmetalliefhebber zijn de modderige productie en de relatieve ontoegankelijkheid van de muziek even slikken. Zo klinkt het collectief met openingstrack The Void Infects nog altijd even verstikkend als voorheen, met beklemmende riffs, voortdurend voortratelende drumaanslagen en uit peilloze diepten opborrelend gekerm dat voor vocalen moet doorgaan. Onder die kolkende chaos bevindt zich echter een onderstroom van melodieuze, bibberige keyboardklanken, die als muzikale boeien ter houvast uit de auditieve mist opdoemen.
The Void Inflicts is van hetzelfde laken een pak. Ook deze track is even kolossaal, groezelig en beklemmend als de rest van het oeuvre van de band. Maar ook hier volgt na een minuut of vijf - een bijna catchy riff, wederom aangevuld met lekker ouderwetse keyboardondersteuning, die doet denken aan het oudere materiaal van Limbonic Art. Je zou als luisteraar zomaar in de veronderstelling zijn dat je een of andere obscure jarennegentigdemo van een onontdekte symfonische blackmetalband ontdekt hebt! In de tweede helft neemt de razernij het echter over en rammelt de compositie gurend en schurend richting de eindstreep.
Het knappe aan Voidsphere is dat de composities weliswaar zeer ontoegankelijk zijn door hun repetitieve en ondoordringbare karakter, maar dat je als luisteraar toch geboeid blijft luisteren naar de groezelige waanzinsklanken omdat de compositie voortdurend op bijna subtiele manier in beweging is, bijna als een bewuste entiteit die aftast, gaandeweg van vorm verandert en zich op die manier met subtiele tentakels vasthaakt aan het onderbewuste. Het is ook op dat onderbewuste niveau dat Voidsphere aanspreekt. Deze nachtmerrieachtige kakofonie grijpt je, of doet dat niet. Ik kan me voorstellen dat de plaat te ondoordringbaar is voor velen, maar wie ervan houdt om zichzelf te verliezen in een hallucinante trip naar peilloze diepten, gaat hier zeker plezier aan beleven.
Tracklist:
1. The Void Infects
2. The Void Inflicts
