In The Twilight Grey is het tiende album van Necrophobic. Samen met Dissection stond deze formatie aan de wieg van melodieuze, zwartgeblakerde death. Het debuut The Nocturnal Silence (1993) is een klassieker, evenals Hrimthursum (2006), maar een ondermaats album is niet te vinden in de discografie. Tien jaar geleden haalde oprichter/drummer Joakim Sterner de originele frontman Anders Strokirk terug, gevold door het gitaristenduo Sebastian Ramstedt en Johan Bergebck. Mark Of The Necrogram (2018) is de eerste plaat die uitgebracht is door Century Media Records. Dat zorgde voor een opleving en bekendheid bij een groter publiek.
Behalve nieuwe bassist Tobias Cristiansson (Darkened, ex-Dismember) valt er niets nieuws te ontdekken. In The Twilight Grey borduurt voort op voorganger Dawn Of The Damned (2020) en laten we eerlijk zijn, dat is absoluut geen straf. De stijl van Necrophobic is in de loop der jaren melodieuzer en toegankelijker worden, door black en death te vermengen met klassieke heavy metal. Het resultaat is catchy, maar daarmee niet minder snel en fel. De invloed van NWOBHM is iets sterker aanwezig dan op de voorganger en de nieuwe plaat is iets gevarieerder.
De vurige opener Grace Of The Past geeft een goede indruk van de plaat als geheel. Met zijn kenmerkende snauwende stem zweept Strokirk het duivelse legioen op het hellevuur te ontsteken en de angst voor dode wezens aan te wakkeren. Het snelle Clavis Inferni (de sleutel van de hel) kenmerkt de strakke, thrashy stijl en laat goed horen dat Necrophobic op de scheidslijn van death en black balanceert. Het theatrale As Stars Colide, de eerste single, benadrukt de epische, toegankelijke kant. Stormcrow is het zwaargewicht van de plaat en typerend voor de Zweedse stijl. Intens en vurig. Het is een sloophamer met een fraaie powersolo.
Tot de favorieten behoren het epische titelnummer en Cast In Stone, een old-school black/death nummer dat de kracht van het gitaarduo Ramstedt & Bergebck goed laat horen. Shadows Of The Brightest Night, een smeltkroes waarin invloeden van Watain en Behemoth naar boven komen, is het hoogtepunt op de plaat. Het hectische Mirrors Of A Thousand Lakes, met een vleugje Iron Maiden in de solo, is eveneens een sterke track. Alleen het donkere Nordanvind, een meeslepend nummer in de stijl van Satyricon, spreekt mij minder aan. Het instrumentale Ascension (Episode Four) maakt definitief een einde aan de sonische wervelwind.
Hoewel In The Twilight Grey een sterke plaat is, valt er niets nieuws te ontdekken. Het album borduurt simpelweg voort op Mark Of The Necrogram en Dawn Of The Damned. Toch blijft het plezierig luistervoer, met energieke nummers die getuigen van de passie die deze heren delen. Als zwartgeblakerde death zo goed wordt uitgevoerd, dan hoef je het wiel niet opnieuw uit te vinden. Necrophobic kan deze vlam nog eeuwenlang brandend houden.
Tracklist:
1. Grace Of The Past
2. Clavis Inferni
3. As Stars Collide
4. Stormcrow
5. Shadows Of The Brightest Night
6. Mirrors Of A Thousand Lakes
7. Cast In Stone
8. Nordanvind
9. In The Twilight Grey
10. Ascension (Episode Four)
