My Dying Bride heeft een aantal uitstekende platen uitgebracht, maar ook albums die niet weten te boeien. Dat laatste geldt ook voor The Ghost Of Orion (2020). Natuurlijk bevat die plaat een treurige schoonheid, maar er missen essentile kenmerken. Geen duistere sfeer, nauwelijks death-invloeden en geen spoortje agressie. Toen de ep Macabre Cabaret enkele maanden later verscheen, dacht ik met weemoed terug aan het verleden. Onze wegen waren gescheiden, althans dat dacht ik. Thornwyck Hymn, de eerste single van A Mortal Binding, veranderde alles. Dit moet wel een majestueus, krachtig album zijn. De tweede single, The 2nd Of Three Bells, versterkte dat voorgevoel.
A Mortal Binding is een rasecht doom/death-album. Afhankelijk van wat je aanspreekt in de muziek van My Dying Bride is dat goed of slecht nieuws. De duisternis is terug. Geen kleurenpracht op een mooie herfstdag, maar dreigende wolkenluchten boven een desolaat landschap. Minder ruimte voor ingetogen, sfeervolle passages en de gelaagde zang die zijn intrede deed op de voorganger wordt slechts sporadisch ingezet. Gitarist/songwriter Andrew Craighan heeft zich herpakt, met Neil Blanchett (Valafar) als tweede gitarist aan zijn zijde. Dan Mullins is terug en zit weer achter de drumkit. Samen met bassiste Lena Ab zorgt hij voor een stevige ritmesectie als ruggengraat.
De nieuweling heeft meer raakvlakken met Feel The Misery (2015) dan met The Ghost Of Orion. Wat meteen opvalt is dat de plaat immens klinkt. Producer Mark Mynett heeft uitstekend werk geleverd. De krachtige sound versterkt de loodzware riffs, maar is helder genoeg om ieder detail tot zijn recht te laten komen. Dat pakt erg goed uit voor het veelzijdige stemgeluid van Aaron Stainthorpe en ook het vioolspel van Shaun MacGowan heeft er baat bij.
Aaron Stainthorpe moet zijn woede kwijt en doet dat meteen in de opener Her Dominion. Het nummer voelt in eerste instantie wat ongemakkelijk aan, maar dat went snel en dan valt vooral het repetitieve karakter op. Voor ruim zes minuten speelduur en het ontbreken van een solo bevat dit nummer veel te weinig variatie. Die eenvoud is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Gelukkig duiken we daarna de onheilspellende diepte in met Thornwyck Hymn, dat nog steeds tot de favorieten behoort. Diezelfde treurnis kenmerkt The 2nd Of Three Bells en bereikt een climax in het plechtige zwaargewicht A Starving Heart.
Unthroned Creed lijkt in eerste instantie een lichtpuntje, maar schijn bedriegt. Na enkele luisterbeurten slaat de twijfel toe. Ook deze track is niet echt indrukwekkend, een tikkeltje repetitief en mist de dynamiek en grandeur die je van My Dying Bride mag verwachten. Dat is een enorme tegenstelling met het uitgesponnen The Apocalyptist, want dat is een meesterwerk dat zijn lengte van ruim elf minuten echt verdient. Ook de loodzware afsluiter Crushed Embers, waarin iedere noot weloverwogen gespeeld wordt, is zeer solide. De duellerende zang en grunts in de slotfase tillen het nummer naar een hoger niveau.
A Mortal Binding is een krachtig album met een perfecte productie. Elegische ellende in optima forma. Het ene moment weelderig en meeslepend, het volgende somber, duister, grimmig of zelfs morbide. De kritiek op twee nummers wil niet zeggen dat die tracks ondermaats zijn. Echter, we weten waartoe deze band in staat is en dan ligt de lat simpelweg hoog. Bovendien zijn de andere vijf tracks enorm sterk.
Tracklist:
1. Her Dominion
2. Thornwyck Hymn
3. The 2nd Of Three Bells
4. Unthroned Creed
5. The Apocalyptist
6. A Starving Heart
7. Crushed Embers
