De laatste jaren schieten de oldschoolverheerlijkende heavy- en speedmetalbands als paddenstoelen uit de grond. Vanuit een onstuitbare behoefte om rauwe, pure metal zonder veel opsmuk te maken, zien we een ware hausse aan spandexdragend spijkervestgespuis dat, gewapend met een gezonde dosis enthousiasme en een gedeelde afkeer van moderne strapatsen, teruggrijpt op speedmetalgroepen als Exciter, Agent Steel en Razor. Dat instrumentbeheersing en zangkunsten soms ietwat achterblijven bij dat enthousiasme, is niet altijd onoverkomelijk, maar het is vaak een dun koord om op te balanceren.
De Spaanse formatie Savaged grijpt met het onlangs verschenen debuutalbum Night Stealer eveneens terug naar de jaren tachtig. Als de hilarische, anachronistische kapsels van de bandleden nog geen indicatie hiervoor zijn, dan is het wel de eveneens zeer amusante albumhoes, waarop we een soort mechanische panter de maan zien verscheuren terwijl de aarde in een rookwolk opgaat. Het is zo afzichtelijk dat het weer charmant is. Gezien de ferme concurrentie in deze reactionaire niche is charmante oubolligheid echter onvoldoende om de gemiddelde luisteraar te overtuigen. Daarvoor is toch wel meer nodig. Beschikt Savaged over de instrumentale en compositorische kwaliteiten om zich in positieve zin te onderscheiden?
Het antwoord daarop is niet eenduidig. Dat blijkt al uit openingstrack I Will Fight, waarin zanger Jamie Killhead (gniffel) letterlijk bij de eerste noot klinkt alsof hij uitglijdt van een gladde berghelling. Een vals begin, maar zijn minder extreme uithalen klinken juist erg lekker. Ook het cheesy toetsenwerk nemen we graag voor lief. Met het volgende nummer Tons Of Leather schiet de band echter volledig uit de bocht. De uithalen van Killhead zijn bij vlagen hemeltergend. Het helpt niet dat het nummer in muzikaal opzicht nogal belegen is door blase, simpele riffs en het logge, monotone ritme. Dan komt de band in Knights Of Metal (uiteraard komen de titels uit dezelfde grabbelton die Manowar en Metalium ook lijken te gebruiken) een stuk beter voor de dag. Met frisse galoppeerriffs en een flinke dosis enthousiasme schuurt deze track ook tegen de grens van de kitsch, maar is het vooral een fijn in het gehoor liggend riff-festijn, waarbij ook Killhead qua zang beter tot zijn recht komt.
Ook in veel andere tracks overheerst de wisselvalligheid. Het vermakelijke Elm Street - een muzikale ode aan een van de iconische griezels uit de jaren tachtig is in muzikaal opzicht degelijk, maar wordt wat tekortgedaan door het accent van de zanger en zijn bij vlagen wat rare geknauw. Money Sucks is dan weer ondanks zijn wat al te stupide titel in muzikaal opzicht een stuk fijner en weet vooral dankzij het uitgesponnen, instrumentale middengedeelte een bovengemiddelde indruk achter te laten. Met het frivole Running For Your Love (Tonight) eindigt Savaged gelukkig met het sterkste en lekkerste nummer van dit album. Ja, het is mierzoet bij vlagen, maar de uitvoering is zo energiek dat de groep ermee wegkomt.
Ondanks die sporadische charmes moet ik constateren dat Night Stealer in veel opzichten een te wisselvallig werkje is om veel blijvende impact te genereren. Als de zanger beter leert doseren en de band de ergste clichs laat varen, kan het nog wat worden. Voor nu zal Savaged vooral een curiositeit blijven, een band die pas echt leuk wordt als het alcoholpromillage drastisch toeneemt. En dat is nooit een heel goed teken, zeg ik als zuiderling die gewend is aan carnavalsellende.
Tracklist:
1. I Will Fight
2. Tons Of Leather
3. Knights Of Metal
4. Welcome To...
5. Elm Street
6. Money Sucks
7. Stealing The Night
8. Running For Your Love (Tonight)
