Soms begrijp ik de kritiek die bands krijgen echt niet. Vijf jaar geleden schreef ik een positief stukje over Years Of Aggression van Suicidal Angels. Tot mijn verbazing was de mening op andere sites minder enthousiast. Tot het vijfde album Division Of Blood (2016) is de stijl van de Grieken gericht op hectiek en snelheid. De productiviteit is hoog, iedere plaat is een meedogenloze aanval, maar het zijn 'copy-paste-albums met weinig vernieuwingen', zo luidt de kritiek. Met Years Of Aggression (2019) slaagt Suicidal Angels er op uitstekende wijze in om meer diversiteit te brengen en is het weer niet goed. De formatie is opeens zuinig met snelle nummers, weet technisch niet te overtuigen en leadgitarist Gus Drax komt niet goed tot zijn recht.
Suicidal Angels beperkt zich niet langer tot thrash. Met een stabiele bezetting wordt de weg die is ingeslagen met Years Of Aggression voortgezet met Profane Prayer. Dat betekent niet dat de band het verleden vergeet, of dat het vuur is verdwenen. Dat maakt de eerste single When The Lions Die wel duidelijk. Ook blijft de invloed van bijvoorbeeld Kreator doorsijpelen in de composities. Die band is ook niet in het verleden blijven hangen. Bovendien weet Gus Drax de nodige acrobatische akkoorden in zijn solo's te verwerken en kan het tempo nog steeds meedogenloos zijn, zoals te horen in Purified By Fire en Virtues Of Destruction, de tweede en derde single.
De eerste opvallende track is Deathstalker, met gastvocalen van Sakis Tolis (Rotting Christ), Efthimis Karadimas en Fotis Bernardo (beiden Nightfall). Het is geen thrash, maar acht minuten redelijk traditionele NWOBHM met opvallend veel hints naar Iron Maiden. Bovendien blijkt Nick Melissourgos te beschikken over een sterke cleane zangstem. Dit nummer maakt onomwonden duidelijk dat Suicidal Angels met dit album inzet op een breder publiek, maar de verstokte thrasher hoeft zich geen zorgen te maken. Crypts Of Madness, Guard Of The Insane en het titelnummer doen echt niet onder voor Purified By Fire.
Net als Deathstalker zorgt de groovende stamper The Return Of The Reaper voor afwisseling op de plaat. Een snelheidsduivel als Virtues Of Destruction is natuurlijk genieten, maar op zich niet indrukwekkend gezien het verleden van de band. Waar ik wel van onder de indruk ben, is The Fire Paths Of Fate, het afsluitende epos van bijna tien minuten. De opbouw is goed, de overgangen zijn vlekkeloos en de leads schitterend. Dat alles is doorweven met fraaie orintaalse melodien, een prachtige vrouwenstem en klassieke Iron Maiden-invloeden. Dit is onmiskenbaar het hoogtepunt van de plaat.
Dat Suicidal Angels heeft durven experimenteren met Years Of Aggression betaalt zich uit met Profane Prayer. Geen pure thrash meer, maar een breder muzikaal repertoire. Die stijlverandering is echt niet wereldschokkend. De band blijft zich concentreren op de sterke punten, maar wel met een gevarieerder aanbod.
Tracklist:
1. When The Lions Die
2. Crypts Of Madness
3. Purified By Fire
4. Deathstalker
5. Profane Prayer
6. The Return Of The Reaper
7. Guard Of The Insane
8. Virtues Of Destruction
9. The Fire Paths Of Fate
