Liefhebbers van het solomateriaal van Bruce Dickinson hebben bijna twintig jaar moeten wachten op de opvolger van Tyranny Of Souls (2005). Niet dat het de bedoeling was dat The Mandrake Project zo lang op zich zou laten wachten, maar het album liep fikse vertraging op en arriveert zodoende bijna tien jaar later dan gepland. In die tussentijd kreeg Bruce te maken met keelkanker en het bijbehorende intensieve behandelingstraject. Daarnaast ging de wereld op slot vanwege corona en stond broodheer Iron Maiden uiteraard ook amper stil.

Bovendien is The Mandrake Project ook het meest ambitieuze project van de zanger tot nu toe. In de muziek zit een thematisch occult en sciencefiction-achtig verhaal verweven over een project dat over het overhevelen van iemands identiteit en diens herinnering in "iets" anders gaat. Deze kroniek is door Dickinson zelf bedacht en met behulp van anderen komt dit verhaal terug in een twaalfdelige comic-serie.�Veel onderwerpen uit deze serie vinden hun weg terug in de muziek, al is het zeker geen conceptplaat die het hele project beslaat. Zo gaat Face In The Mirror bijvoorbeeld over alcoholisme en heeft deze compositie qua thematiek niets met de andere songs te maken.

Voor The Mandrake Project grijpt Bruce weer terug op dezelfde muzikanten als destijds op Tyranny Of Souls en is het vooral Roy Z die een groot aandeel heeft. Naast het gitaarspel is hij ook verantwoordelijk voor de productie en schreef hij mee aan de muziek. Daarnaast heeft Dickinson naast de zang ook gitaarpartijen aangeleverd.

Bij de eerste luisterbeurten mag het duidelijk zijn dat het lange uitstel het album niet slecht heeft gedaan. Het is een prima en gevarieerde plaat geworden, die muzikaal in het verlengde van The Chemical Wedding (1998) en Tyranny Of Souls (2005) ligt, maar zeker ook zijn eigen gezicht laat zien. Net als op andere platen van Dickinson beweegt hij weg van de sound van Iron Maiden, maar zal zijn herkenbare zang altijd associaties oproepen. Ook is het niet zo dat de muzikale stijl radicaal anders is. Bruce benut vooral de vrijheid om te experimenteren en om andere invloeden te laten horen.

Inspiratie is er in ieder geval genoeg. Elke track heeft bovendien een duidelijke eigen identiteit�en klinkt anders dan de andere. Zo zijn er lekkere up-tempo songs als Many Doors Of Hell en Mistress Of Mercy, maar ook lange en epische tracks als Shadow Of The Gods en het bijna tien minuten durende Sonata (Immortal Beloved). Tussendoor valt Afterglow Of Ragnarok op met zijn zware gitaarriffs en zijn krachtige en melodieuze refrein, maar ook het verhaal-achtige Rain On The Graves weet te overtuigen.

Het lange intro van Resurrection Men doet ook even de oren spitsen, maar het is jammer dat de rest van het nummer niet evenveel blijft boeien en dat geldt ook voor Fingers In The Wounds. Eternity�Has Failed blijft dat echter wel doen. Deze geweldige track verscheen al eerder (als If Eternity Should Fail) op The Book Of Souls (2015) van Iron Maiden en deze versie verschilt op een paar aanpassingen na niet zo heel veel van de andere.

Uiteindelijk is The Mandrake Project een album waar veel op valt te ontdekken. Bruce Dickinson zingt nog steeds net zo fantastisch als je gewend bent van hem en levert een topprestatie. Daarnaast is de muzikale omlijsting dik in orde en staat het album vol met mooie composities, fijne gitaarsolo's, interessante zijpaden en een uitgebreid thema. Niet elke track weet vlekkeloos te overtuigen, maar gezamenlijk zorgen ze voor een afwisselende en meer dan plezierige luisterervaring. Het wachten op The Mandrake Project heeft lang geduurd, maar uiteindelijk schotelt Bruce Dickinson wel een plaat voor die zich kan meten met zijn beste solowerk.

Tracklist:
1. Afterglow Of Ragnarok
2. Many Doors To Hell
3. Rain On The Graves
4. Resurrection Men
5. Fingers In The Wounds
6. Eternity Has Failed
7. Mistress Of Mercy
8. Face In The Mirror
9. Shadow Of The Gods
10. Sonata (Immortal Beloved)