House Of Atreus is een band afkomstig uit het Amerikaanse Minneapolis met een voorliefde voor Griekse mythologie en death metal, zo leert een snelle rondgang op het internet. De invloed van de Griekse heldensagen is eenvoudig genoeg terug te vinden in de teksten, die bol staan van de oude goden en helden. Het verband met death metal is echter minder makkelijk te duiden tijdens het beluisteren van de nieuwste schijf van de band, het mini-album Orations. Nu is death metal tegenwoordig nogal een grote vlag geworden die een nog grotere lading dekt, met zoveel kruisbestuivingen met andere genres dat het bijna ondoenlijk is om het label nog effectief te gebruiken.
Ook na meerdere luisterbeurten is het lastig om precies te zeggen waar de band nu precies past. House Of Atreus stuitert heen en weer tussen klassieke heavy metal, folk metal, power metal, thrash metal, black metal en vooruit, hier en daar ook een snufje death metal. En stuiteren is hier een bewust gekozen woord. Elk nummer is een lappendeken aan riffs en melodische elementen in verschillende stijlen en tempi, slordig aan elkaar genaaid en meestal niet goed passend. De riffs zijn hoekig en stroef, de tempowisselingen chaotisch en de solos warrig en wild. Wat het vooral niet is, is gelikt en gepolijst. Misschien dat hier de sleutel ligt tot dit mini-album, dat zes tracks met een totale lengte van 33 minuten bevat.
De mix van stijlen levert een onnavolgbaar geheel op dat de luisteraar soms in verwarring achterlaat. Het helpt ook niet dat de productie rommelig is en de overgangen tussen de segmenten vaak moeilijk te volgen zijn. Daarbij komt ook dat de band zelf bepaald niet strak staat te musiceren, waarbij vooral opvalt dat de drums vaak niet goed bij de riffs lijken te passen of andersom, natuurlijk. Het lijkt soms wel op het bandje van de buurjongen tijdens de repetitie in de garage van zijn vader, waarbij elk bandlid gebogen over zijn instrument zijn eigen ding staat te doen.
Er is dus weinig eenheid in de nummers te bekennen. Nu zou je kunnen zeggen dat House Of Atreus een ideenband is, waarbij het juist gaat om de snelle afwisseling van originele invallen. Maar dan nog is een zekere eenheid gewenst om de luisteraar enige houvast te geven. En als die ontbreekt en de originele invallen verre van origineel blijken te zijn, dan kun je niet spreken van een geslaagd album.
Neem nu Cathedral Of Ancestry, dat gewoonweg een vervelend nummer is om naar te luisteren. Het is een midtempo track, gebouwd rond een aantal niet al te goede heavymetal-riffs die af en toe een powermetal-randje krijgen. Drums en gitaren weten elkaar steeds net niet te vinden en het meedreinrefrein is ronduit storend. Tel daar twee zeer matige solos bij op en je krijgt een nummer dat je het liefst halverwege afzet. Het klinkt alsof ze het tijdens een repetitie in n keer hebben opgenomen en het vervolgens zo op het album hebben geslingerd.
Morphos Of Degeneration lijkt nog het meest op een klassiek deathmetal-nummer en is als geheel relatief stijlvast, wat het tot de beste of althans, de minst storende track op het album maakt. Toch volgen ook hier de riffs elkaar in hoog tempo op en valt eens te meer op hoe onsamenhangend de instrumentatie hier en daar klinkt. Het sluitstuk van Orations is een coverversie van Riding The Storm (1987) van de Duitse band Running Wild, dat midden jaren tachtig bekend werden met wat men piraten-metal is gaan noemen (met Alestorm als de bekendste moderne vertegenwoordiger van dit genre). De cover valt op door de slordige uitvoering en de rauwe stem van zanger Anxietous Nero, die niet goed bij dit nummer past.
Nee, Orations is geen album dat ik snel weer zal draaien. In de bijgeleverde bio wordt vermeld dat er hier sprake is van een strategische omweg waarmee de band een nieuw geluid heeft willen ontwikkelen. Het verschil met de voorganger, From The Madness Of Ixion (2018) is in elk geval groot. Dat album, hoewel bepaald geen meesterwerk, kende in elk geval een grotere samenhang en een duidelijke identiteit. Je vraagt je af waarom de omweg nodig was en vooral wat er dan strategisch aan was. Het lijkt mij niet dat ze nu de juiste richting in zijn geslagen.
Tracklist:
1. Reascension Of Mastery
2. Thy Wounded Souvereignty
3. Under An Accursed Dynasty
4. Morphos Of Degeneration
5. Cathedral Of Ancestry
6. Riding The Storm (Running Wild-cover)
