Het is al bijna vijftien jaar geleden dat Judas Priest bezig was aan een afscheidstournee. Een vaarwel zou het echter niet worden; eerder een wedergeboorte. Na het vertrek van gitarist K.K. Downing en ondanks de gezondheidsproblemen van gitarist Glenn Tipton is Invincible Shield de derde langspeler sinds het aangekondigde adieu. Gitarist Richie Faulkner bleek een prima vervanger voor Downing en live wordt Tipton kundig vervangen door producer/gitarist Andy Sneap.

Het album Firepower uit 2018 overtreft Redeemer Of Souls, de eerste plaat met Faulkner uit 2014, op het gebied van songwriting, maar laat vooral op productioneel vlak niets van zijn voorganger heel. Hoewel er toen ook al sprake was van nog een album, is het met het gezelschap op leeftijd toch de vraag of die plaat er nog wel zou komen. Na het coronagedonder druppelden de updates mondjesmaat binnen tot vorig jaar de aankondiging van Invincible Shield volgde. We hebben zes jaar op album nummer negentien moeten wachten, maar heremetijd, dan heb je ook wat.

De jarentachtiginvloeden -inclusief een beetje Iron Maiden- golven de speakers uit tijdens de openingsklanken van de eerste single Panic Attack. Na de instrumentale introductie volgen de hoge, heldere vocalen van metalgod Rob Halford en een bijzonder stevig gitaargeluid. Associaties met de Painkiller-periode zijn alomtegenwoordig. De productie van Firepower was al stevig, maar Invincible Shield doet er nog een tandje bij; net wat voller, dieper en iets meer schwung en groove. De plaat heeft een behoorlijk live-karakter, zeker tijdens enkele zanglijnen en krijsen van Halford, die wel niet meer zo hoog rijken als vroeger, maar nog altijd kunnen bekoren. Als geheel is de instrumentatie indrukwekkend met solide, bulderende baslijnen en militaristische drumpartijen, maar het zijn vooral het dubbele gitaarwerk en de zanglijnen die alle aandacht opeisen. Na die beresterke opener weet de band er zelfs mee te verrassen.

In aanloop naar de plaat liet de band zich ontvallen dat het een wat progressievere richting had gekozen voor het nieuwe materiaal. Na wat gezever van enkele fans volgde het bericht dat dit niet zou resulteren in een vervolg op Nostradamus (2008), maar dat er gedoeld werd op speelsere en inventieve passages zoals we die kunnen vinden op het werk uit de jaren zeventig. Daar is geen woord van gelogen, want The Serpent And The King, de titeltrack en Devil In Disguise klinken als stevigere versies van de tracks van Sin After Sin (1977) of Stained Class (1978). Het is een gouden greep, aangezien veel van het oudere materiaal nog altijd tot de (live)favorieten behoort. Een betere manier om het ruim vijftigjarig jubileum extra cachet bij te zetten is er niet. De titelsong schittert dankzij razendsnelle, scherpe riffs, speelse gitaaruithalen en een flinke dosis blues in de ritmesectie en wordt vervolmaakt door de voor Halford typische rollende r. Riep er iemand Grinder?

Stevig is het sleutelwoord van deze plaat, want een echte ballad ontbreekt. Derde single Crown Of Horns, die op een stevige, synthesizerloze song uit het Turbo-tijdperk lijkt, Gates Of Hell en Trial By Fire komen als midtempo tracks nog het meest in de buurt. Een gemis is dat echter niet en veel tijd om erbij stil te staan is er ook niet, want voor je er erg in hebt, dendert het album alweer door met het Painkiller-achtige As God Is My Witness, dat een matig refrein kent, maar veel goed maakt met het vlijmscherpe gitaarwerk.

De referenties aan ouder werk of periodes uit de voorgaande vijf decennia Priest zijn onmiskenbaar en spelen een hoofdrol. Wie zoekt naar een schalkse actiesong � la Jawbreaker of Flame Thrower met Halfords biografie Confessions in het achterhoofd zit met het korte Sons Of Thunder gebakken. Toch verrassen de Britten ook door vaker de nadruk te leggen op bijvoorbeeld de jaren zeventig. Echte vernieuwing of een andere inborst is misschien vergezocht bij een band die al zoveel jaren meedraait. Met Escape From Reality bewijzen de mannen echter nog een onverwachte wending te kunnen maken. Bijzonder zwaar Black Sabbath-gitaarwerk luidt de track in. De donkere introductie verwordt met een combinatie van een vragende gitaarriedel en mystieke teksten tot een soort James Bond-song. De vocale effecten worden talrijker gedurende de opbouw om vervolgens los te barsten in Sabbath-achtige psychedelica. In ��n woord: geweldig!

Judas Priest liet met Firepower al horen nog altijd een goede plaat in zich te hebben. Invincible Shield overtreft echter alle verwachtingen en waardeert de eigen discografie door terug te grijpen op beproefde recepten die soms al enige tijd onaangeroerd waren. Het uitstekende productiewerk dat in handen is van Andy Sneap (en een klein beetje Tom Allom) doet de muziek eer aan. Om er nog maar eens een clich� tegenaan te gooien: The Priest is back!

Tracklist:
1. Panic Attack
2. The Serpent And The King
3. Invincible Shield
4. Devil In Disguise
5. Gates Of Hell
6. Crown Of Horns
7. As God Is My Witness
8. Trial By Fire
9. Escape From Reality
10. Sons of Thunder
11. Giants In The Sky