Nu 2023 definitief achter ons ligt, de oliebollen verteerd zijn, de vuurwerkresten weggeveegd worden en de kerstbomen opgeruimd zijn, is het de eerste maanden van 2024 nog n keer tijd om achterom te kijken naar het afgelopen muzikale jaar, voordat het vizier weer op de toekomst wordt gericht. Welke platen van vorig jaar zijn onder de radar gebleven, maar zijn interessant genoeg om alsnog in de schijnwerpers te zetten? In deze terugblikkende reeks bespreek ik tien platen uit 2023 die zeker de moeite van het beluisteren waard zijn.
De tweede in deze serie is het titelloze, tweede album van het Amerikaanse Blackbraid. Dit eenmansproject is een inheems blackmetalproject dat diep is geworteld in de wildernis van het Adirondack-gebergte. Volgens zanger en multi-instrumentalist Sgah'gahsowh (wiens naam in de taal van de Mohawk zoveel betekent als de heksenhavik) is het doel van Blackbraid om een muzikale vertolking te geven van de grootsheid van dit ruige berglandschap: de krachten van de natuur, de emoties en diepe spiritualiteit die daarbij komen kijken. Die bezieling is goed te horen in de muziek.
De atmosferische black metal van Blackbraid staat vol machtige, herosche riffs, heel subtiele folkelementen (zo horen we af en toe een stemmige bijdrage op de panfluit) en vooral een enorm epische sfeer. De muziek sluit aan bij Amerikaanse helden in dit genre (Wolves In The Throne Room, Panopticon), maar bergt ook het stempel van Britse bands (met name Wodensthrone en Winterfylleth). Het gestrooi met uitmuntende, met klinische precisie uitgevoerde riffs doet ook regelmatig aan Mgla denken, hoewel de thematische invalshoek heel anders is. Blackbraid II verschijnt weliswaar in eigen beheer, maar is tot in de puntjes verzorgd. Wat vooral opvalt, is dat de plaat een ronduit fenomenale productie heeft meegekregen. Het gitaargeluid is grimmig tot op het bot, maar de algehele sound is transparant en krachtig, waardoor de lange, groots opgezette tracks in volle glorie uit de speakers komen rollen.
Na een kort, dromerig intro schiet Blackbraid uit de startblokken met het intense, relatief korte The Spirit Returns en het geweldige The Wolf That Guides The Hunters Hand, dat korte, strakke blastpassages afwisselt met herosche gedeelten, waar de grandeur van afspat. Sgah'gahsowh blijkt een ware alleskunner. Niet alleen beschikt hij over een uitstekende strot (met name zijn langgerekte, epische screams maken indruk), hij blijkt ook een uitstekend gitarist. Blackbraid II puilt werkelijk uit zijn voegen van de geweldige blackmetalriffs. Daarbij toont hij zich bovendien een begenadigd componist. Zowel Moss Covered Bones On The Altar Of The Moon als A Song Of Death On Winds Of Dawn passeert de tienminutengrens ruimschoots zonder ook maar een moment te vervelen. Het eerstgenoemde nummer staat vol melodieuze riffs en fraai leadgitaarwerk, terwijl laatstgenoemde compositie een rustiek intermezzo met akoestisch getokkel en een dromerige panfluitpartij laat opvolgen door een ijzersterke versnelling, om zo op te bouwen richting een furieus en intens bevredigend crescendo.
Dat Sgah'gahsowh met zelfvertrouwen opereert, blijkt ook wel uit de keuze voor een afsluitende Bathory-cover van A Fine Day To Die, een klassieker waar niet veel relatief jonge bands zich aan zouden durven te wagen. De uitvoering is echter subliem. Daarmee zorgt Blackbraid voor een passend einde van een enerverend, geestdriftig en enigmatisch werkstuk, dat van begin tot einde boeit.
Tracklist:
1. Autumnal Hearts Ablaze
2. The Spirit Returns
3. The Wolf That Guides The Hunters Hand
4. Spells Of Moon And Earth
5. Moss Covered Bones On The Altar Of The Moon
6. A Song Of Death On Winds Of Dawn
7. Celestial Passage
8. Twilight Hymn Of Ancient Blood
9. Sadness And The Passage Of Time And Memory
10. A Fine Day To Die (Bathory-cover)
