Het Amerikaanse Mondo Drag is een typisch voorbeeld van een band die relatief in de marge zijn ding doet en nooit opvalt door buitenissige experimenten, maar in de tussentijd wel consistent een meer dan acceptabel niveau haalt. De relatief lichtvoetige combinatie van stoner, doom en psychedelica werkt heel aanstekelijk, zo blijkt al op de vorige langspeler The Occultation Of Light (2015). Niet voor niets ziet het vermaarde RidingEasy Records wel brood in de muziek van het vijftal. En hoewel Mondo Drag nergens buiten de lijntjes kleurt (de doominvloeden zijn subtiel, de psychedelische elementen vooral lieflijk en de stoner-riffs pakkend, maar geen moment de ballen uit je broek rossend), is de muziek verrassend leuk vanwege de kwaliteit van de composities en de fijne, warme en wat dromerige sfeer die de band weet neer te zetten.
Het heeft acht jaar geduurd voordat Mondo Drag eindelijk aan nieuw materiaal toe is. Through The Hourglass is de vierde langspeler van de groep, als ik de in eigen beheer verschenen cdr Holy Spirit buiten beschouwing laat. De stilte heeft te maken met de bezettingswisselingen (bassist Conor Riley en drummer Jimmy Perez zijn aan de line-up toegevoegd als vervangers van Andrew O'Neil en Ventura Garcia), maar vooral ook met persoonlijke dieptepunten in het leven van keyboardspeler en zanger John Gamio, die enkele naaste vrienden en familieleden verloor en daarnaast tijdens de coronapandemie met zingeving worstelde, toen de band tot stilstand kwam.
Die persoonlijke dalen hebben hun weg gevonden naar Through The Hourglass, zowel in muzikaal als in thematisch opzicht. De titel vertegenwoordigt het gevoel dat de tijd ons ontglipt, terwijl de band qua instrumentatie veel reflectiever en ingetogener voor de dag komt dan voorheen. Er zijn nauwelijks meer echt uitbundige psychedelische uitspattingen te vinden hoewel het fijnbesnaarde titelnummer opvalt door de fraaie, uitgesponnen leadgitaarpassages en Gamio en Girard zich in het afsluitende Run mogen uitleven op orgel, keyboard en piano. In plaats daarvan kiest Mondo Drag op de meeste momenten voor stemmig gitaarwerk, een relaxte sfeer en plechtige, bijna melancholische zang. Die elementen komen zeer overtuigend samen in het prachtige Death In Spring, een dromerige compositie die introspectief en somber begint en heel langzaam open bloeit naar weelderige psychedelica. Ook het naadloos in elkaar overlopende tweeluik Burning Daylight kent zon intrigerende opbouw.
Het is bewonderenswaardig hoe Mondo Drag zich op Through The Hourglass presenteert. De hernieuwde aanpak is dapper en persoonlijk. Ik kan me voorstellen dat fans van het eerste uur in eerste instantie enigszins teleurgesteld zullen zijn door het ontbreken van opzwepende momenten. Wie de tijd neemt om deze plaat echt te laten bezinken, zal ontdekken dat Through The Hourglass heel wat te bieden heeft. De zes composities vloeien als n geheel en de muzikaliteit spat van het werk af. Een heerlijk plaatje om mee weg te dromen.
Tracklist:
1. Burning Daylight Pt. 1
2. Burning Daylight Pt. 2
3. Passages
4. Through The Hourglass
5. Death In Spring
6. Run
