Drie langspelers uitbrengen met nieuw materiaal in slechts drie jaar tijd. Therion vormt een uitzondering, want de meeste oudgedienden doen het tegenwoordig rustiger aan met, zo lijkt het, steeds spaarzamer wordende uitgaven. Zo niet Christofer Johnsson met zijn combinatie van metal, progressieve rock en opera. Al bijna vier decennia lang is Therion een begrip, al moet ook gezegd worden dat er de afgelopen tien jaar weinig platen van de band zijn verschenen. Bovendien waren ze niet memorabel. Met de Leviathan-trilogie is dat anders. Johnsson grijpt terug op zijn succesformule: bombastische, symfonische metal vol orkestrale partijen en operavocalen die versmolten zijn met stevig gitaarwerk en lekker pakkende hardrock. Op de twee eerste delen werkt dat perfect. Geen bizarre ambities en rare experimenten meer, maar een oprechte poging om een beproefde stijl te perfectioneren. Het derde en afsluitende Leviathan III is de kers op de taart.
Wie denkt dat drie platen in zo'n korte tijd te veel van het goede is, zit er flink naast. Ninkigal schudt de luisteraar op met grunts en brullen die al jaren niet of slechts mondjesmaat bij Therion te horen zijn. Er klinkt weer iets van de jonge jaren van Johnsson door uit de tijd dat het gezelschap zich nog niet toelegde op het symfonische. De ruwe zang is mooi verweven met de moderne, orkestrale inslag, want het ruige en dreigende karakter van de openingsnoten wordt knap omgezet in mystieke, symfonische klanken met een oosters tintje. Het is die typische signatuur in combinatie met diverse talen (onder meer Turks en Spaans) en mythische namen in de teksten die het karakter van spiritualiteit en alchemie moet oproepen. De band, want Johnsson schrijft het materiaal niet alleen, lijkt hier de steen der wijzen in handen te hebben met muzikaal goud.
Het album opent sterk met het genoemde Ninkigal en zet dat geweldig voort met Ruler Of Tamag, waarin de solozang heerlijk wordt afgewisseld met diepe, vragende koorpartijen en als middenstuk een spirituele orkestpartij kent. De arrangementen zijn vol en spreken tot de verbeelding in dit lied dat zijn oorsprong vindt in een mythe over de Turkse onderwereld. Hoewel het zeker geen nieuw geluid is, stijgt dit mijlenver uit boven het relatieve minimalisme van Gothic Kabbalah (2007) en Sitra Ahra (2010).
Zo zijn er meer voorbeelden te vinden. An Unsung Lament begint als een stevige hardrocktrack in een Deep Purple-jasje, kent geweldige baspartijen met een popkarakter en ontwikkelt zich door tot een emotionele track met een Lacrimosa-karakter. Maleficium is een duet tussen oudgedienden Thomas Vikstrm en Lori Lewis en de band gaat op een psychedelische trip van maar liefst acht minuten met Ayahuasca. Laatstgenoemde, Ruler Of Tamag en het afsluitende Twilight Of The Gods zijn de singles. Vooral de keuze voor de laatste track van de plaat is vreemd, want waarom wordt een metalalbum niet gentroduceerd met een knallende single, zoals bijvoorbeeld de openingstrack? Het is misschien ook wel het meest atypische nummer van de plaat, omdat het minder grijpt en swingt dan het overige materiaal. In het grote geheel komt het beter tot zijn recht, maar het is nog altijd geen uitschieter.
Op de tweede helft van het album zijn de songs afwisselender en ingewikkelder. Ze zitten bomvol details die meerdere luisterbeurten vereisen om goed tot hun recht te komen. Neem bijvoorbeeld What Was Lost Shall Be Lost No More, dat vol contrapunten en tekstuele diversiteit zit, of het dubbele gitaarwerk in Baccanele. Welllicht vormt Duende een splijtzwam, omdat het balanceert op het voor Therion welbekende randje van kunst en kitsch. Soms gaat het meer in die laatste richting. De song met een Spaanse inborst bruist van de passievolle energie, maar voelt tegelijkertijd aan als een Tros Muziekfeest/Beste Zangers-lied dankzij de uitbundige blazersarrangementen.
Mensen die Therion het afgelopen decennium de rug hebben toegekeerd, zullen met de Leviathan-trilogie de band willen herontdekken. Dit derde deel is zonder meer het pronkstuk waarop Therion zichzelf opnieuw uitvindt door terug te grijpen op waar de band groot mee is geworden; het vermengen van diverse muziekstijlen tot pakkende, symfonische metaltracks.
Tracklist:
1. Ninkigal
2. Ruler Of Tamag
3. An Unsung Lament
4. Maleficium
5. Ayahuasca
6. Baccanele
7. Midsommarblot
8. What Was Lost Shall Be Lost No More
9. Duende
10. Nummo
11. Twilight Of The Gods
