Wie de discografie van Meshuggah ook maar enigszins kent, weet dat die eerste paar platen eigenlijk best ruk klinken. Kinderen van de tijd, zou je kunnen zeggen, maar gegeven de fenomenale productie van de latere platen, zal het de Zweedse maatfanaten van Meshuggah ook niet ontgaan zijn dat een makeover geen kwaad kan. Dientengevolge zit u opgescheept met dit schrijfsel. Ter ere van het vijfentwintig jarig bestaan van het onderhavige schijfje is de plaat namelijk opnieuw gemasterd.

Het lijdt geen twijfel dat de plaat daar baat bij heeft. Tegelijkertijd heeft men oog gehad voor het originele, rauwe product. Zodoende kan men spreken van een vakkundige oppoetsbeurt zonder daarbij de tijdsgeest van deze plaat uit het oog te verliezen. Deze remaster is dus geenszins een poging de geschiedenis schade toe te brengen of te herschrijven.

Over die geschiedenis moeten we het maar eens hebben. Want dat de band geschiedenis geschreven heeft, staat buiten kijf, maar dat begon allemaal in 1987 in het Noord-Zweedse stadje Ume�, dat niet alleen bekend is om zijn berkenlanen maar ook bands als Refused en Cult Of Luna voortbracht. De band ontleende zijn naam aan het Jiddische woord voor gestoord en de geboorte van wat een van de meest baanbrekende bands in zowel het extreme als in het progressieve hoekje van de metal zou worden, was een feit.

Het duurde even voordat de band op stoom kwam. Na wat opstartproblemen tekende de band in 1990 bij Nuclear Blast voor Contradictions Collapse. Daarna volgde een aantal ep's om vervolgens in 1995 met Destroy Erase Improve op de proppen te komen. Zowel om commerci�le redenen als dat men dichterbij het management wilde zitten, verhuisden de mannen naar Stockholm. Immers, het tijdperk van online samenwerking, MySpace en wat al dies meer zij, liet nog even op zich wachten.

Fast forward naar het overgangsalbum Chaosphere. Met deze plaat neemt de band afscheid van de machinale stop-and-go-thrash die de eerste platen kenmerken, om meer nadruk te leggen op de eerder al aanwezige polyritmische en polymetrische elementen. In een tijd waarin vernieuwing in metal een beetje op zijn gat ligt, zijn de complexe, staccato songstructuren een verademing en kunnen avant la lettre als revolutionair gezien worden. Want laten we eerlijk zijn, sec beschouwd heeft Chaosphere bedoeld of onbedoeld meer weg van een jazzfusion-plaat. De overeenkomsten met de grote bands aan het eind van de jaren negentig zijn op een hand te tellen. Daarmee legt de band echter de fundamenten voor de toekomst van de technische en progressieve metal. Tevens plaveert de blauwdruk van deze plaat de weg voor wat later bekend zou worden als djent. Het aantal bands dat Messhuggah niet in de biografie zou hebben staan, was schaars. Iedereen zou die stacattoriffs met polyritmes in zijn DNA hebben, ook al zouden de Zweden zelf tegen die tijd al linksafgeslagen zijn.

Ook qua titels is de band deels redelijk aan de progressieve, welhaast extravagante tour. Neem nou New Millenium Cyanide Christ. Het meest live gespeelde nummer van de plaat doet me nog altijd de wenkbrouwen fronsen. De hilarische videoclip in de tourbus bij dit nummer verandert die fronsen echter in een glimlach. Mocht u die clip niet kennen, weet u wat u te doen staat. Hoewel de tracklist ook opgeluisterd wordt door titels als het bijkans simplistisch getitelde Sane, gaan de wenkbrauwen weer terug in de eerdergenoemde plooi bij titels als The Mouth Licking What You've Bled en Corridor Of Chameleons. Stuk voor stuk zijn het draken van titels. Ze staan dan weer in schril contrast met titels als Concatenation en Elastic, en zo speelt Meshuggah met verwachtingen.

Over die laatstgenoemde track, Elastic, moeten we het eens even hebben. Typerend voor het decennium wordt de afsluitende track gevolgd door een stilte, om vervolgens over te gaan op iets raars, extravagants, exorbitants of wat dan ook. Gimmick of niet, Slipknot, Marilyn Manson... Iedereen deed het. Wij, cd-luisteraars van die tijd, schrokken ons de tering als zo'n bonustrack enkele minuten later ineens begon. Niet in de laatste plaats omdat het, zoals gezegd, nogal dissonant was met de rest van de plaat. Maar hoe overtref je jezelf als dissonantie je 'middle name' is? Simpel, Meshuggah speelt gewoon vier tracks tegelijkertijd. Door te spelen met volume, zijn de verschillende tracks afwisselend prominenter aanwezig en worden ze voor de aandachtige luisteraar om de beurt herkenbaar.

Vlak na de release volgt een korte tour door de VS en na de release in november trekt de band samen met Entombed door Scandinavi�. Middels de tour met Slayer stapt Meshuggah definitief uit de underground en behoort sindsdien tot de canon van van de metalscene. De rest is geschiedenis.

Deze remaster, die bij het label Atomic Fire Records verschijnt, is dus vooral voor de verzamelaars en voor diegenen die de plaat wegens productie vaak achterwege lieten. Fans van de laatste twee decennia die nooit in de geschiedenis gedoken zijn (bestaan die?!), doen er goed aan deze schijf eens onder handen te nemen.

Tracklist:
1. Concatenation
2. New Millennium Cyanide Christ
3. Corridor Of Chameleons
4. Neurotica
5. The Mouth Licking What You�ve Bled
6. Sane
7. The Exquisite Machinery Of Torture
8. Elastic