Het komt niet al te vaak voor dat een band besluit om een plaat op te nemen die uit slechts n nummer bestaat. De Portugese groep Oak durft het risico aan met deze ambitieuze langspeler: het titelnummer duurt namelijk een respectabele drie kwartier. Nu is het duo achter deze funeral doom/deathmetalgroep geen stel beginnelingen. Zowel zanger/gitarist Guilherme Henriques als drummer Pedro Soares zijn actief (geweest) in de blackmetalsensatie Gaerea, waarvan het recente album Mirage terecht internationaal bewierookt is. Ook de bassist van dat gezelschap maakt als sessiemuzikant zijn opwachting op Disintegrate. Season Of Mist heeft in ieder geval alle vertrouwen in dit gezelschap, want deze tweede full-length van Oak verschijnt via dit vooraanstaande label.
Zoals wel te verwachten valt gezien de stijl van Oak, bouwt Disintegrate behoorlijk traag op. Het nummer begint met een kalme, introspectieve passage, die zich na enkele minuten ontvouwt in de richting van fraaie funeral doom, waarin de slepende, melodieuze riffs herinneren aan het werk van Saturnus en Mourning Beloveth toch niet de minste namen om mee vergeleken te worden. Na twaalf minuten volgt een korte versnelling die het album richting blackmetalgronden lijkt te transporteren, maar dat is van korte duur. Het tempo ligt namelijk overwegend laag. Na eenentwintig minuten volgt het minste gedeelte van Disintegrate: een wel heel minimalistisch stuk, waarin we een minuut of vier louter enkele minieme gitaaraanslagen en lange stiltes horen. Met deze passage verliest de band het momentum wel enigszins.
Gelukkig volgt direct hierna een zeer sterk gedeelte, waarin vooral frontman Henriques zich kan onderscheiden met langgerekte screams en doorleefde exclamaties. Daarnaast beroept hij zich in het tweede deel van het nummer op dreigende, cleane zang, die wel wat aan de kalme passages van Shining doet denken. Met zijn afwisselende strot bewijst Henriques op dit album wederom een ijzersterke zanger te zijn. Met enige regelmaat leeft hij zich uit met de typische, intense screams die we ook van hem kennen van Gaerea, maar ook zijn diepere grunts zijn buitengewoon krachtig.
Ik kan het idee achter Disintegrate zeer waarderen en hoor ook veel kwaliteiten terug. Toch zijn er ook enkele oneffenheden. De belangrijkste is productioneel van aard. Zo had het album echt nog wel wat voller en vooral zwaarder mogen klinken. Wellicht zijn het de blackmetalroots van de bandleden die iets te veel doorschijnen, maar juist gezien de stijl van het album mis ik in de productie de loodzware sound die je als luisteraar echt naar de bodem van de put sleept. Daardoor komt het geheel toch net iets minder overdonderend over dan had gekund. Daarnaast vraag ik me af of het opknippen van de compositie in meerdere, iets kortere tracks geen evenwichtiger totaalplaatje had opgeleverd. Af en toe verslapt toch de aandacht gedurende de drie kwartier die het album klokt.
Het zijn al met al echter relatief kleine onvolkomenheden. Met Disintegrate levert Oak een ambitieus werkstuk af, waar veel bezieling en vakmanschap achter schuilgaat. Die ambitie valt de mannen te prijzen en zorgt ervoor dat de plaat in positieve zin opvalt. Het vergt wat aandacht van de luisteraar, maar Oak slaagt erin om - ondanks de weinig originele bandnaam - een niet bepaald alledaags album af te leveren.
Tracklist:
1. Disintegrate
