Onze landgenoten van Autarkh zijn met Emergent, de opvolger van Form In Motion (2021), toe aan het tweede studioalbum. Verrezen uit de as van Dodecahedron weet de band zich een weg te banen in het spectrum van mogelijkheden dat de moderne sound-wereld te bieden heeft. Niet geheel tegen de verwachting in wenst de band zich niet te laten beperken door genregrenzen. Toch is de hoofdmoot gebaseerd op de zwaardere en extremere vormen van ons o zo geliefde genre, metal - en dan met name black metal. Deze worden echter voorzien van klanken waar we doorgaans minder mee te maken hebben. Zo horen we bijvoorbeeld sounds en progressies uit idm en 'cyber'. In die zin is Autarkh een voortzetting van waar Michel Nienhuis in Dodecahedron mee begon. Het optreden onder de naam Autarkh III op Complexity Fest vormde echter een breuk met die richting. Of nou ja..., het stelde de composities in een volledig ander daglicht. Krijgt dat met Emergent een vervolg? Gaan we andermaal een volledig andere kant op? Of is de plaat toch meer in lijn met Form In Motion? Wie zal het zeggen?

Ik zal het zeggen. Het laatste is namelijk overduidelijk het geval; deze plaat is de logische continuering van de debuutplaat. Dat wordt al duidelijk uit de openingsklanken van het openingsnummer Open Focus - een heuse oorwurm, waarin de bezwerende zang voorzien wordt van machinale grooves en - op de achtergrond - ondersteund wordt door gitaarklanken. In zeven minuten wordt de druk langzaam opgevoerd en we worden ingeleid in de in totaal 45 minuten durende aanval op de gehoorgangen. Zonder daarbij echter uit de bocht te vliegen.

Nee, Autarkhcomposities laten zich kenmerken door een gecontroleerde, weldoordachte mix van het betere machinale groovewerk. Ze zijn doorgaans geheel gespeend van enige vorm van emotie en gaan gepaard met de vervreemdende invloeden van niet aan metal gelieerde invloeden. Voor de emotionele factor moeten we natuurlijk bij ons aller metal zijn. De gitaren en zang zorgen voor het emotionele contrast met de gortdroge mechanische beats en al wat dies meer zij. Een en ander wordt daarenboven doorspekt met brute dissonantie. Op die manier is de enige constante dat u niet goed weet waar u aan toe bent en bovendien niet weet welke kant het opgaat. Gelukkig hebben we te maken met een stelletje muzikanten dat wel weet hoe je een fatsoenlijk liedje bij elkaar moet pennen. Het is dus ook weer niet zo dat het een willekeurig bij elkaar geplempte zwik idee�n is - een euvel waarover menig experimenteel gezelschap tegenwoordig lijkt te struikelen.

Daarin onderscheidt het gezelschap zich dus van het gros van de projecten dat zijn bestaansrecht aan wat ben dan zo lelijk 'post black' noemt, lijkt te willen ontlenen. Post black is voor Autarkh noch een doel noch het resultaat van gebrek aan kennis en/of kunde. Het is vooral een middel dat altijd ter beschikking staat. Het hoeft niet structureel ingezet te worden. Het sluimert altijd rond, ligt altijd op de loer. Het steekt onverwacht de kop op, zoals in Trek, waarin industri�le post-blackmetal juist weer de hoofdmoot vormt. Liefhebbers van het hardere werk kunnen hun hart in die track ophalen - al is er ook hier veel ruimte voor atmosfeer. De trage, van ambient voorziene passages laten de track - zoals wij journalisten dat noemen - ademen. Ze vormen het welkome contrast waardoor de harde stukken extra hard klinken. Tevens houden dergelijke wendingen de aandacht erbij en zorgen ervoor dat de composities spannend en interessant blijven. Daarmee klinkt de band precies zoals wat de heren op Form In Motion lieten horen, maar dan beter.

En dat is dan weer een prima aankondiging van het onderwerp van deze alinea: de verschillen. Het gemiddelde tempo ligt wat lager en daarmee zullen wellicht enkele Dodecahedronfans van het eerste uur definitief afhaken. Het zij zo. Een nieuwe band, een nieuwe naam; nieuwe ronde, nieuwe kansen, nieuwe prijzen. Dat lagere tempo biedt meer ruimte voor sfeer, waardoor Emergent, zoals gezegd, meer ruimte krijgt om te ademen. Er is daarmee ook meer ruimte om klanken echt tot hun recht te laten komen. Ze hebben simpelweg meer impact. Dat komt ook door de verbeterde productie. Niet dat er wat mis is met die op Form In Motion, maar men heeft hier gewoon de zilverpoetslap gehanteerd. Overigens zonder dat het helemaal dood gepoetst is. Je hoeft geen fervent kijker van Tussen Kunst En Kitsch te zijn om te weten dat je het zilver eraf poetst, als je te veel poetst. Autarkhs ruige klanken en ruige kanten blijven daarmee fier overeind - de heren verloochenen hun roots niet.

Zo is Autarkh op Emergent dus vooral herkenbaar, zonder dat men in de traditionele valkuil der herhaling trapt. Er is progressie in klank en compositie, maar de link met het verleden wordt bewust en duidelijk herkenbaar in stand gehouden. De band is en blijft origineel, zonder dat dat tot een gekunsteld hoger doel verheven is. Al met al mag Autarkh andermaal trots zijn op een geslaagd potje genre-bending - de enige vorm van grensoverschrijdend gedrag die wij supporten. Fans van bands als Oranssi Pazuzu, Ved Buens Ende, Genghis Tron en D�dheimsgard moeten dit absoluut een kans geven.

Tracklist:
1. Open Focus
2. Strife
3. Duhkha
4. Trek
5. Refocus
6. Aperture
7. Eye Of Horus
8. Countless Kaleidoscopes
9. Ka