De Zweedse industrial rock/metalband Deathstars bestaat in 2023 alweer drientwintig jaar. Het is vooral een pijnlijke herinnering aan mijn eigen voortschrijdende leeftijd, want ik herinner me het fijne debuutalbum Synthetic Generation (2003) nog vrij goed. Destijds omschreef ik de plaat als een gelikte mengelmoes van Marilyn Manson (de catchy, tongue-in-cheek industrial), Rammstein (het stampende karakter) en The Kovenant (het 'cybersausje'). De eerste twee bands liggen inmiddels om soortgelijke redenen onder vuur, terwijl we van laatstgenoemde groep al sinds het midden van de jaren nul niets meer hebben vernomen. Nog een teken van veranderende tijden.
Deze formatie rondom Emil Ndtveidt, de jongere broer van de overleden Jon Ndtveidt (die van blackmetalgrootheid Dissection), blijft echter stug volhouden. De stiltes tussen twee releases worden wel steeds langer. Tussen deze vijfde full-length en voorganger The Perfect Cult (2014) zit liefst negen jaar. In dat licht bezien is de speelduur van net veertig minuten relatief karig, hoewel er ook genoeg groepen zijn die te lang van stof zijn. Wat zien en horen we als deze 'sterren van de dood' uit hun sluimerstand komen en weer een plek in de spotlights opeisen? Heeft de groep de tand des tijds doorstaan? Of kunnen we ons opmaken voor het muzikale equivalent van een oubollige Halloweenattractie op een vervallen, met spinnenwebben omgroeid pretpark?
Eerlijk is eerlijk: Everything Destroys You klinkt op de meeste momenten erg verfrissend. Dat komt niet per se door de uniciteit van de sound. Want hoewel het debuutalbum nog als 'modern' te typeren valt, is de muziek van Deathstars anno 2023 niet meer bijster vernieuwend. De combinatie van relatief toegankelijke en rechtlijnige industrial metal met elektronica-elementen en een gothic-saus is in de afgelopen twee decennia al heel wat keren toegepast, onlangs nog bij Songfestival-deelnemer Lord Of The Lost. Dergelijke duistere Songfestivalglamour vinden we ook terug op dit album, kracht bijgezet door de vette, dansbare productie, die terecht de nadruk legt op het toetsen- en drumwerk.
Deathstars schiet vooral in de eerste drie nummers met veel bravoure uit de startblokken. This Is, Midnight Party en Anti All zijn in essentie heel simpele, uptempo disco-rockers, die dankzij de enorm catchy keyboardpartijen en refreinen direct blijven hangen. Het is de vraag of deze tracks ook op de langere termijn blijven boeien, maar voorlopig zorgen ze iedere keer voor een energieboost. Daarna ruilt de band effectief simplisme in voor een wat ambitieuzere aanpak, waarin de band niet alleen het tempo regelmatig naar beneden schroeft, maar ook probeert om wat meer variatie aan te brengen qua opbouw. De resultaten van die aanpak zijn wisselend. Zo blijkt Between Volumes And Voids een van de betere nummers dankzij de wat gelaagdere compositie, maar is het dreigende titelnummer eigenlijk juist minder spannend omdat de midtempo-aanpak te zeer de compositorische dunheid van het materiaal blootlegt.
Ook in de tweede helft van Everything Destroys You laveert Deathstars tussen relatief uitgeklede, toegankelijke, dansbare industrial-beukers en gelaagder, maar tegelijkertijd net wat minder beklijvende, melancholische nummers. De rode draad in het geheel is Andreas "Whiplasher Bernadotte" Bergh, wiens donkere, warmbloedige stemgeluid beide typen composities van extra cachet voorziet. Uiteindelijk is deze vijfde langspeler zeker geen onmisbaar werk, maar de sound van Deathstars, in combinatie met de overwegend sterke uitvoering, maakt Everything Destroys You tot een verdienstelijk plaatje, met genoeg tracks die op het gemiddelde gothicfeestje voor een significant toegenomen bezettingsgraad op de dansvloer zullen zorgen.
Tracklist:
1. This Is
2. Midnight Party
3. Anti All
4. Everything Destroys You
5. Between Volumes And Voids
6. An Atomic Prayer
7. Blood For Miles
8. The Churches Of Oil
9. The Infrahuman Masterpiece
10. Angel Of Fortune And Crime
