Het Amerikaanse Leathrbitch maakt een innovatieve vorm van smaakvolle, progressieve metal, aangevuld met rijke, klassieke instrumentatie en intelligente, jazzy intermezzo's. Serieus?, hoor ik u denken. Natuurlijk niet! Wat je verwacht met een bandnaam en albumhoes als deze is immers precies wat je krijgt voorgeschoteld: vuige, onopgesmukte old-school heavy/speed metal met een lekker krakkemikkige (noem het 'authentieke') productie, een klassieke bezetting en een zanger die zich met ijzige gilletjes een weg baant door de zeer clichmatige teksten.
Na een ep in eigen beheer laat het vijftal uit Portland, Oregon in 2019 voor het eerst serieus van zich horen middels het debuutalbum Into The Night, dat via het gespecialiseerde label High Roller Records verschijnt. Shattered Vanity verschijnt via het kleinere Shadow Kingdom Records, dat eveneens wars is van moderne vormen van metal. Het debuut is aan onze aandacht ontsnapt, maar ik vermoed dat Shattered Vanity van hetzelfde laken een pak is. De negen composities laveren tussen heavy metal (met een hoog Judas Priest-gehalte) en wat schimmigere speed metal. Voor de nostalgische metalliefhebber die terugverlangt naar de jaren tachtig zal het een feest van herkenning zijn.
Opener The Dark Mirror wisselt stoere riffs af met saaiere passages, terwijl frontman Joel Starr vol overgave zijn teksten op ons afvuurt. Zijn uithalen zorgen echter voor kromme tenen. Ze zijn niet alleen vals, maar lijken ook qua timing niet bepaald optimaal. In het titelnummer komt de band gelukkig een stuk beter uit de verf. Met gelikte riffs, een drummer die het tempo hoog houdt, een korte, flitsende solo en Starr die zijn stem iets beter onder controle weet te houden, laat dit nummer het potentieel van Leathrbitch horen. Ook het solide Betrayal (lekkere riffs en zanglijnen) en het 'sleazy', aan AC/DC herinnerende Nasty Reputation (simpel, maar effectief) doen het goed.
Toch is het materiaal op Shattered Vanity te wisselvallig om echt potten te breken. Zo bevat The Invitation te veel herhaling en zijn veel andere nummers te onopvallend. In Shadow Mistress gooit de band zijn eigen ramen in. Letterlijk bijna, want de uithalen van Starr in dit nummer doet zelfs gewapend glas breken. Tegelijkertijd vliegt hij met zoveel enthousiasme uit de bocht dat het eigenlijk wel weer vermakelijk is. De eindconclusie is dan ook dat Shattered Vanity zeker geen hoogvlieger is, maar dat het toch stiekem best een geinig plaatje is. Ondanks of misschien wel juist dankzij alle onvolkomenheden. Daarmee blijft het album ook hangen in de sfeer van geestige curiositeiten. Leuk voor feesten en (verkleed)partijen, maar in dit genre lopen genoeg betere groepen rond.
Tracklist:
1. The Dark Mirror
2. Shattered Vanity
3. Betrayal
4. Shadow Mistress
5. Graveyard Eyes
6. The Invitation
7. Nasty Reputation
8. Morphina
9. Horror's Unseen
