Met het verscheiden van The Dillinger Escape Plan onstond er een lacune in de extremere math-metalhoek waar eigenlijk niemand echt ingestapt is, al zijn er verscheidene kanshebbers. Neem nou het Duitse The Hirsch Effekt. Behalve rechttoe rechtaan rossen zijn de oosterburen ook in staat om geflipte hooks te schrijven, te strooien met van de pot gerukte riffs, te confronteren met ogenschijnlijk onmogelijke wendingen, gelaagde, melodieuze samenzang te produceren, een opgefokte, opgepompte sfeer neer te zetten en ja... Wat kan het trio eigenlijk niet? Ok, ok, vrouwelijke operavocalen hoef je niet te verwachten. Ook maken de heren zich niet schuldig aan over de top symfonische synthesizers, four chord songs en tellen in 4/4. Ja, misschien enkele maten, maar het vormt nooit de basis.
Nee, The Hirsch Effekt is origineel en authentiek. Er zijn bijvoorbeeld weinig bands die wegkomen met songs in het Duits zonder Rammstein te heten of zich te verschuilen achter een muur van distortion. Zo blijkt al uit opener Agora. Het slechts enkele minuten durende intro-nummer toont dat de heren ook een kwetsbare kant hebben. Met slechts een akoestische gitaar en enkele cellotonen als muzikale ondersteuning van iets dat nog het beste omschreven kan worden als een welhaast wanhopige bevraging van de eigen realiteit in zangerige dichtvorm, zetten de heren ons op het verkeerde been. Na drienhalve minuut is het echter gedaan met die introspectie. Het is tijd voor Otus, het nummer dat met gemak de vetste riff heeft. Met zijn ruim negen-en-een-halve minuut is het ook gelijk de langste track van de plaat. Een dergelijke lengte is voor The Hirsch Effekt echter een koud kunstje. Maar die riff! Net iets voorbij de helft van de derde minuut beukt de vrijwel cleane bas me er toch een verslavende riedel uit! Wirklich unglaublich.
Zo dendert de band ongenadig door in allerlei fascinerende kronkels, emoties en creatieve vondsten. Ik ben hier echter niet om alles voor te kauwen en prijs te geven. Dergelijke muziek leent zich daar natuurlijk ook helemaal niet voor. Dit soort meersterlijke achtbanen dient u zelf te ondergaan. Gaat u er dus maar eens goed voor zitten. Koptelefoon op, gordels vast en gaan.
U begrijpt het al, dit is een mateloos fascinerende plaat. Er gebeurt van alles en precies op het goede moment, precies zoals het hoort. Tel daarbij op dat dit absoluut geen exercitie is in moeilijkdoenerij of een poging de luisteraar zoveel mogelijk op het verkeerde been te zetten. Nee, het intrigerende aan Urian is dat alles juist zo lekker wegluistert, terwijl er voor de actieve luisteraar van alles te ontdekken valt. Een knap staaltje vakmanschap dus. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat band x de nieuwe Dillinger is, maar The Hirsch Effekt komt toch wel akelig dichtbij.
Tracklist:
1. Agora
2. Otus
3. 2054
4. Urian
5. Stegodon
6. Granica
7. Blud
8. Eristys
