Heropnames. Altijd voer voor discussie. Je hebt voor- en tegenstanders. Rabiate tegenstanders, die steevast van heiligschennis spreken. Dat mag. Ik heb er alvast geen moeite mee. Denk aan First Strike Still Deadly van Testament. Die plaat gaf die oude nummers toch echt een welkome (productionele) rotschop. Voivod gaat nu op dezelfde toer. Geen simpele best-of om het veertigjarig bestaan te vieren, maar negen opnieuw opgenomen tracks en n nieuw liedje. We gaan er eens goed voor zitten.
Want dat moet bij Voivod. Vanaf de eerste demo uit 1983 maken de (Frans) Canadezen het de luisteraar al niet echt makkelijk. Ondergetekende incluis. Ik wil best toegeven dat ik tot een jaar of zes geleden he-le-maal niets kon met Voivod. Ik werd bijna onpasselijk van de punky zeurzang van Denis 'Snake' Blanger en kon simpelweg niets beginnen met de kenmerkende dissonante gitaarriffs en -solo's van de in 2005 overleden snarenplukker Denis 'Piggy' D'Amour. Dimension Hatross? Oprotten zeg, wat een kutplaat vond ik dat.
Mensen veranderen. Kwartjes kunnen vallen. En Voivod kan ineens wel inslaan als een bom. Het kostte wat tijd en moeite, maar inmiddels reken ik de band tot mijn favoriete groepen. Dimension Hatross? Wat een klassieker. Net als veel ander werk trouwens, want slechte platen hebben de Canadezen in veertig jaar tijd niet gemaakt. Met Morgth Tales eert Voivod een groot deel van die oude albums. Dus niet allemaal en daar heb ik direct een minpuntje te pakken. Waarom maar negen songs in een nieuw jasje hijsen? Nu is het na 48 minuten bekeken. Aan de andere kant is dat ongeveer de lengte van een elpee en blijf je naderhand smachten naar meer. Net als vroeger.
Aftrappen doet Voivod overigens niet met een nummer van het debuut War And Pain, maar met een heropname van het demonummer Condemned To The Gallows uit 1984, dat ook op de Metal Massacre V-compilatie staat. Een lekker simpele speedmetalkraker met fijn pakkend riffje en opzwepend tempo. De progressieve invloeden van later blijven hier nog achterwege. Die schemerden in 1986 pas voorzichtig door op het tweede album Rrraaarrr. Een beenharde en rauwe punkthrashplaat die ik graag mag draaien. Wel heeft die schijf een absolute kippenhokproductie. Het leuke aan deze nieuwe versie van Thrashing Rage is dat je eindelijk fatsoenlijk kan horen wat de bandleden doen. Complimenten voor gitarist Daniel 'Chewy' Mongrain trouwens. Hij benadert het typische gitaargeluid van zijn illustere voorganger tot in de kleinste details.
Minder enthousiast ben ik over de nieuwe versie van Killing Technology. Deze track legt direct het manco van veel heropnames bloot. Er zit gewoon geen energie in. Het gelijknamige album is een absolute explosie van adrenaline en die oerkracht is wat mij betreft gewoon niet opnieuw op te roepen. Deze versie klinkt domweg te netjes en niet agressief genoeg.
Die kritiek geldt gelukkig niet voor de nummers die volgen. Krakers als Macrosolutions To Megaproblems (van Dimension Hatross), Pre-Ignition (Nothingface), Nuage Fractal (Angel Rat) en het geniale Fix My Heart (The Outer Limits, wat mij betreft de beste plaat van Voivod) varen juist wel bij een cleane productie. Vooral het onnavolgbare Nuage Fractal klinkt ontzagwekkend goed. Grappig dat juist dit nummer in deze versie wat ruwer klinkt dan het wel erg klinische origineel.
Afgaande op de songkeuze heeft Voivod het zichzelf niet per se makkelijk gemaakt. De band valt niet terug op de bekendste tracks. In de vorm van Rise staat er zelfs een nummer op uit de vaak verfoeide periode met zanger Eric Forrest. Sympathiek dat hij zelf mocht opdraven om de heropname in te zingen trouwens. Dat geldt eveneens voor Jason Newsted die de bas inspeelde op Rebel Robot, dat oorspronkelijk op Voivod stond.
De verzameling klassiekers wordt afgesloten met het kersverse Morgth Tales. Een ouderwets sterke kraker, die enerzijds atmosferisch aandoet, maar ook lekker stevig klinkt. De band lijkt hierop de weg te vervolgen die op het Synchro Anarchy-album uit 2022 werd ingezet. Terecht. Die plaat is niets minder dan briljant.
Valt er dan nog wat te zeiken? Nou, meestal vind ik de hoeskunsten van drummer Michel 'Away' Langevin heel passend en sfeervol. Dit keer niet. De hoes is werkelijk spuuglelijk. Een haastklusje, zo lijkt het. Maar daar zal ook wel weer een gedachte achter hebben gezeten. Hoe dan ook, Morgth Tales had een mooiere verpakking verdiend. Uiteindelijk telt de inhoud het zwaarst en die is zwaar ok. Bijna alle opnieuw opgenomen nummers kunnen prima naast de oude krakers bestaan. Dus niet zeiken. Als je fan bent, haal je deze plaat gewoon in huis.
Tracklist
1. Condemned To The Gallows
2. Thrashing Rage
3. Killing Technology
4. Macrosolutions To Megaproblems
5. Pre-Ignition
6. Nuage Fractal
7. Fix My Heart
8. Rise
9. Rebel Robot
10. Morgth Tales
