Het Deense sloopbedrijf Hatesphere is al heel wat decennia actief. Vooral in de eerste tien jaar van deze eeuw levert het sympathieke gezelschap een reeks prima platen af. De lompe combinatie van death metal, thrash metal en hardcore (denk aan Dew-Scented, The Haunted en The Crown) blijkt behoorlijk energieverhogend te werken. Oorspronkelijke frontman Jacob Bredahl beschikt bovendien over een imponerende strot, waarmee hij zich vol agressie door de tracks heen blaft. Het strakke The Sickness Within (2005) - uitgebracht in de dagen dat de groep zich op een muzikaal hoogtepunt bevindt en het avontuurlijkere Serpent Smiles And Killer Eyes (2007) - waarop de groep experimenteert met wat southernrockelementen - zijn nog steeds zeer plezierig om eens af en toe te draaien.
Tijdens het vorige decennium raakt Hatesphere iets van zijn charme kwijt, met name door de voortdurende bezettingswisselingen, hoewel het zijn naam eer aandoende The Great Bludgeoning (2011) zeker de moeite waard is. Inmiddels is gitarist Peter Lyse Hansen het enige overgebleven bandlid uit de begindagen en is Hatesphere met Mathias Uldall al aan zijn vierde zanger toe. Het vorige album, het in 2018 verschenen Reduced To Flesh, blijkt niet het beste werkstuk van de groep dankzij enkele onlogische keuzes en een matige productie. Vijf jaar heeft Hatred Reborn op zich laten wachten de langste periode die ooit tussen twee albums van de mannen heeft gezeten. Hoe hangt de vlag erbij op deze elfde langspeler? Revancheert het gezelschap zich of zakt Hatesphere verder weg richting middelmaat?
Helaas neig ik na meerdere luisterbeurten naar dat laatste. Want ook al klinkt de muziek van Hatesphere bij vlagen nog steeds lekker, over het algemeen voelt Hatred Reborn toch behoorlijk uitgekauwd aan. Veel nummers recyclen oude ideen en riffs zonder al te veel inspiratie. Zo zijn het titelnummer en Cutthroat typische Hatesphere-tracks met hun staccatoriffs en brallerige refreinen, maar dan als een soort verwaterde versie van het oude materiaal. Daardoor klinken ze op het eerste gehoor nog wel aardig, maar blijken ze na slechts een handvol luisterbeurten al een slaapverwekkend effect te sorteren. Datzelfde lot wacht matige composities als 918 (dat zich te lang voortsleept) en The Truest Form Of Pain (wederom qua riffs voorspelbaar van begin tot eind). Positieve uitzonderingen zijn het energieke en felle Gravedigger, waar nog wat van de tomeloze agressie van weleer in terug te horen is en het met opgefokte, The Haunted-achtige riffs volgestouwde Darkspawn.
Met zulke spaarzame oplevingen blijkt Hatred Reborn een lange zit, zeker als we ook nog een nogal curieuze Scorpions-cover (in de vorm van Another Piece Of Meat) en een overbodige liveversie van de overigens fijne track The Fallen Shall Rise In A River Of Blood voor de kiezen krijgen. Het is dan ook spijtig om te moeten constateren dat deze mannen beter met pensioen kunnen gaan. De clichmatige, redelijk futloze nummers ontlokken vooral een geeuw en maken duidelijk dat Hatesphere is ingehaald door de tand des tijds. Door enkele degelijke tracks slepen de mannen er nog net een voldoende uit, maar verder zal deze plaat snel in de vergetelheid belanden.
Tracklist:
1. The Awakening
2. Hatred Reborn
3. Cutthroat
4. Gravedigger
5. 918
6. Darkspawn
7. The Truest Form Of Pain
8. Brand Of Sacrifice
9. A Violent Compulsion
10. Spitting Teeth
11. Another Piece Of Meat (Scorpions-cover)
12. The Fallen Shall Rise In A River Of Blood (Live)
