Het Eindhovense kwartet Crimson River gaf enkele jaren geleden al een prima visitekaartje af met een naamloze ep waarop we in drie songs kennis konden maken met de mannen. Eindelijk is er nu een debuutalbum: Here's To The End Again, met daarop zeven nieuwe nummers die in het verlengde liggen van wat we eerder voorgeschoteld kregen. De mannen maken traditionele heavy metal waarin melodieuze en thrash-elementen elkaar ontmoeten.
Voor invloeden hoef je bij deze band niet ver te zoeken, want al in de eerste paar seconden van de titeltrack weerklinkt het Iron Maiden van midden jaren tachtig. Het viertal kijkt echter verder met muziek in het straatje van Megadeth en gitaarwerk dat doet denken aan Yngwie Malmsteen. Je kunt het slechter treffen.
De songs steken aardig in elkaar en klinken meer afgerond dan die van de debuut-ep, waarop de groep nog zoekende was. Er lijkt nu een passendere vorm te zijn gevonden. Niet dat elke track een kraker is, maar er zijn minder twijfelmomenten. De uitstekende productie en het kraakheldere geluid zijn opvallend en bijzonder aansprekend. De vele solo's en het heerlijke drumwerk komen daardoor goed naar voren. Het is vooral het prima spel dat indruk maakt. De eerdergenoemde solo's staan in dienst van de nummers, maar zijn tegelijkertijd virtuoos. Tijdens het volledig instrumentale Katyusha is er zelfs een heerlijke bassolo.
Net als op de ep is de leadzang de zwakkere schakel. Deze volstaat, maar er valt nog wel wat winst te behalen. Het mag allemaal krachtiger en uitgesprokener. De afwisseling van cleane zang met oerkreten en krijsende gitaren tijdens The Wild, wellicht het meest energieke nummer van de plaat, doet wonderen. Zo mag ik afsluiters graag horen: eindigen met een flinke knal. De genoemde kritiek mag de pret dan ook niet al te zeer drukken, want Here's To The End Again is vooral een zeer fijn metalalbum van eigen bodem.
Tracklist:
1. Here's To The End Again
2. We Are The Knights
3. Armada
4. Requiem
5. Katyusha
6. Native
7. The Wild
