Volgens het begeleidend schrijven dat gepaard gaat bij deze te reviewen plaat is Holocene de zogenoemde continuering van Phanerozoic II, het tweede album van het Phanerozoic-tweeluik dat eindigt met een track met dezelfde titel. "Dat nummer eindigt nogal abrupt en indiceert een noodzakelijk vervolg", aldus de band. Ik heb dat nummer nooit als dusdanig ervaren. Als u dat ook zo voelt, bent u dus in goed gezelschap. Vooropgesteld dat u uw scribent enigszins als goed persoon categoriseert, uiteraard.
Mijns inziens completeerde Phanerozoic II eind 2020 het geologische tijdperken-concept dat met de dubbelplaat Precambrian uit 2007 werd ingezet, en in 2018(!) vervolg kreeg met Phanerozoic I. The Ocean staat bekend om zijn goed doorgevoerde concepten, maar het holoceen is juist de kortste geologische periode (het tijdperk van de mens). Moet je daar dan weer een heel album van maken? U kunt mij een ouwe zeikerd noemen, maar ik heb er mijn vraagtekens bij. Bovendien, wie de lyrics van de Duitsers een beetje kent, stimuleert de band kritisch denken, dus een kritische noot jegens hun werk wordt ongetwijfeld op prijs gesteld. Genoeg gejeremieerd. U komt hier voor informatie over de plaat en niet voor mijn persoonlijke overpeinzingen.
Met Holocene gooien de heren het over een andere boeg. The Ocean heeft namelijk het hele schrijfproces eens op de kop gegooid. Je bent progressief of je bent het niet, h? Dit keer is het niet gitarist Robin Staps, maar toetsenist Peter Voigtmann die als eerste in de spreekwoordelijke pen klom. Dat de basis van deze acht composities voortkomen uit het muzikale brein van een toetsenman is te horen ook, zo zullen we later merken. Een flinke verandering. Wie had ooit gedacht dat The Ocean elektronica als basis zou nemen? Maar ja, zoals gezegd, je bent progressief of je bent het niet, h?
Het gevolg van een dergelijke aanvliegroute is natuurlijk ook dat er meer ruimte en aandacht voor sfeer is. Niet dat The Ocean daar ook maar ooit in tekortschoot. Verre van. Maar de balans is nu wel een heel eind in de richting van de stemmige, midtempo ambient verschoven. Daar weet zanger Loc Rossetti natuurlijk wel raad mee. Zijn typerende, op het ritme gebaseerde staccato-zanglijnen gedijen altijd goed op dergelijke gronden en tieren hier dan ook welig. Dat horen we gelijk al in de openingstrack, Preboreal. Hoewel het nummer een typisch stuwende The Ocean-opbouw heeft, blijft het kalmpjes en braafjes. Netjes binnen de lijntjes. Ook het opvolgende Boreal - overigens voorzien van een fantastische baslijn - zal geen moshpit teweeg brengen en de headbangerfanaten zullen bij de track erna, Sea Of Reed waarschijnlijk al in slaap zijn gevallen.
We moeten wachten tot het tweede deel van het bijna negen minuten klokkende Atlantic om de nekken te kunnen smeren. Met onderstaande herhalende signature-strofe worden we langzaam de domeinen van de brute, stuwende, progressieve metal met trademark The Ocean-ritmiek ingeleid:
How can you say that you loved me
When all you seek is revenge?
How can you say that you loved me
When all you seek is retaliation?
Gevolgd door de heerlijk multi-interpretabele frases "Son, you'll need a radical change" en "Son, you deserve something better than this". De verstokte criticaster zou dit kunnen interpreteren als een matige poging tot zelfreflectie, een soort mosterd na de maaltijd. Dat lijkt me vrij onwaarschijnlijk, maar het is aan u, de luisteraar, om er chocola van te maken. En dan is het maar net de vraag of u wel zin in chocola had. Zo is het oordeel over deze plaat sterk aan smaak onderhevig. Maar we zijn er nog niet.
Met Subboreal keren we terug naar de boreale terminologie van de eerste twee tracks. Gegeven het algemene gedachtegoed van de Berlijnse groep vermoed ik hier geen verheerlijking van Baudetiaanse lingustische escapades en al wat dies meer zij. Nee, maakt u zich (wat dat betreft) vooral geen zorgen. Er spelen hier andere zaken die de wenkbrauwen doen fronsen. Die van mij althans. Het nummer begint met een wat simplistisch, ik zou haast zeggen lullig, 'meezingding' in een suffe vierkwartsmaat. U begrijpt het al, dit is niet aan mij besteed. Gelukkig klapt The Ocean er met "Nothing... would ever be the same" toch weer lekker vol op - zij het ietwat kort. Zo worden we dus snel van de ene naar de andere emotie geslingerd. Van idee naar idee. Waarmee ik de band overigens niet wil beschuldigen van onsamenhangendheid. Nee, wat je ook van The Ocean vindt, het is nooit onsamenhangend. Het ontbreekt nooit aan coherentie en de compositoire vaardigheden zijn dikwijls verbluffend en Holocene vormt daarop geen uitzondering. Het is meer de persoonlijke smaak en voorkeur die het cijfer een handjevol punten de ene of de andere kant op gaat gooien. Als voorstander van het experiment kan ik dit dan ook alleen maar aanmoedigen. Ook als dat minder positief uitvalt voor mijzelf.
En aan experiment dus geen gebrek. Luister maar eens naar Unconformities, de titel zegt het eigenlijk al. Daarin heeft de band de samenwerking opgezocht met Karin Park, de solo-synthpop-artieste van Zweeds-Noorse komaf. Op het eerste gezicht een nogal vreemde keuze, maar wetende dat deze plaat synth-gestuurd is en dat mevrouw Park vorig jaar nog een plaatje (Private Collections) bij het platenlabel van bandbaas Robin Staps, Pelagic Records, heeft uitgebracht, is het eigenlijk een inkoppertje om deze eigenzinnige dame een duit in het zakje te laten doen. Het geeft de band een heel ander gezicht en maakt het geheel een stuk toegankelijker. Zodra Loc zich echter zorgen maakt over dat het te licht wordt ("Don't turn on the bright lights"), is het rossen tot je erbij neervalt. Hier kan menig death- en blackmetal-ensemble een puntje aan zuigen. Zo horen we The Ocean (ook) graag.
Holocene sluit af met Parabiosis en Subatlantic - beide voorzien van harde(re) riffs - maar daar mag u zichzelf aan wagen zonder mijn bevooroordelingen. Ik ben immers al lang genoeg aan het woord. Daarmee zijn we dan aan het einde van deze plaat gekomen, en daarmee aan het eind van de geologische tijdperken in The Ocean-vertaling. The end of an era. Tenzij u er allerlei rencarnistische of anderszins bovennatuurlijke dan wel mystieke ideen op nahoudt, waarbij u zichzelf ervan kunt verwittigen de volgende geologische periode te zullen meemaken, stopt het geologie-concept hier. Zoals u ongetwijfeld al wel begrepen had, ben ik niet ontegenzeggelijk positief over Holocene, maar zo gaat dat nou eenmaal bij platen van bands die niet vies zijn van een experimentje of wat. Bovendien, laten we eerlijk zijn, het is ook welhaast ondoenlijk om het Phanerozoic-tweeluik te overtreffen. Ik moet overigens wel eerlijk bekennen dat ik na een keertje of dertig luisteren toch zonder tegenzin terugkeer naar deze plaat, terwijl ik Anthropocentric (2010) eigenlijk nooit meer opzet - in tegenstelling tot het andere deel van het tweeluik, Heliocentric.
Zoals vermeld is deze plaat een kwestie van smaak. Hoe dit album bij u valt, hangt sterk samen met uw persoonlijke voorkeuren. Wellicht bent u het totaal oneens met mij en vindt u dit een meesterwerk. Voor u in uw pen of toetsenbord klimt om mij mijn ongelijk onder de neus te wrijven, bedenkt u zich dan dat The Ocean kritisch denken hoog in het vaandel heeft. We hoeven het niet eens te zijn, noch te worden. Waar we elkaar wl gaan vinden is de nieuwsgierigheid naar welke weg The Ocean in zal slaan bij de volgende plaat. Wordt het iets conceptueel futuristisch? Gaan we, god verhoede, een ander geologisch tijdperk verder uitsplitsen? Of wil Robin wellicht een of andere pseudowetenschappelijke theorie bashen? Misschien nemen we wel een duik in de bibliografie van Nietzsche! Dat zou een goeie zijn. Was hij het immers niet die zei "Ohne Musik wre das Leben ein Irrtum"? Ik dwaal af. Na deze blik op het verleden, is de blik gericht op de toekomst. Kom maar op!
Tracklist:
1. Preboreal
2. Boreal
3. Sea Of Reeds
4. Atlantic
5. Subboreal
6. Unconformities
7. Parabiosis
8. Subatlantic
