Met de lente wil het nog niet vlotten. Het lijkt af en toe meer op herfst. Het zijn ideale weersomstandigheden voor druilerige death/doom. Marianas Rest is tot nu toe een relatief kleine speler geweest, maar een toenemend aantal fans van onder meer Draconian, Insomnium en Swallow The Sun ontdekken het Finse sextet, dat inmiddels tien jaar actief is en met Auer zijn vierde langspeler uitbrengt.
Op deze nieuwe plaat klinkt het bescheiden gezelschap moderner, toegankelijker en ligt het gemiddelde tempo hoger. Moderner vanwege de transparante productie en toegankelijker vanwege de songstructuur, het hogere tempo en de minder zware muziek. Daarnaast durven de Noord-Europeanen te vernieuwen en meer zichzelf te zijn. Het meest verrassend op dat vlak zijn de cleane vocalen van gitarist Nico Mnttri in White Cradle, een noviteit bij Marianas Rest. De Finnen bouwen anno 2023 meer van dit soort rustmomenten in. Neem de intros (de gesproken stukken in meerdere tracks en het filmische pianowerk aan het begin van The Ground Still Burns). Een ander voorbeeld is het la If These Trees Could Talk-achtige, post-rockende gitaarspel in The Hanging Blade. Daardoor is er sprake van een betere spanningsopbouw dan voorheen.
Hoewel de plaat zeer gelaagd is, krijg je al de eerste luisterbeurt een goed beeld van wat je kunt verwachten. De songs zijn namelijk veelal opgebouwd uit een beperkt aantal ideen en daarop wordt voortgebouwd met sfeerelementen (toetsenwerk) en leadgitaarpartijen. Hoewel de bas geen prominente rol speelt, is het Pink Floyd-achtige spel een prima toevoeging. Onderscheidend voor het genre zijn de agressieve vocalen van Jaakko Mntymaa, die in Fear Travels Fast in de buurt komen bij die van Jukka Pelkonen (Omnium Gatherum). De extreme zang past overigens het beste bij het headbangwaardige, rauwe en krachtige Diseased (Burzum meets Insomnium), maar misstaat ook zeker niet in de overtuigende afsluiter, zeker in contrast met de kalme vocalen van Aaron Stainthorpe (My Dying Bride). Ironisch genoeg bevat de melancholische muziek juist minder My Dying Bride-referenties dan voorheen.
De heren strooien met zeer fraaie en in dienst van de compositie staande gitaarleads, veelal in combinatie met ambient toetsenwerk van Aapo Koivisto (Omnium Gatherum). Het gitaarwerk staat dan ook terecht prominent in de mix, samen met de voor dit genre agressieve zang. Light Reveals Our Wounds, The Ground Still Burns en Sirens behoren mede vanwege het gitaarspel tot de hoogtepunten van de plaat. Door de heldere mix komt het toetsenwerk goed tot zijn recht, zoals in Light Reveals Our Wounds.
Hoewel Auer niets baanbrekends biedt in death/doomland, is deze vierde full-length van de Finnen beslist het beluisteren waard. Elke track belicht weer een iets andere hoek van het genre, of het nu Katatonia is, Hangmans Chair, Draconian of Insomnium. Waar je wellicht aan moet wennen, is dat de charme van de eerdere platen en de pure doom hebben plaatsgemaakt voor een modernere, helderdere productie en een toegankelijkere benadering in een gemiddeld hoger tempo. Dat alles maakt Auer een toepasselijke plaat voor de herfstachtige lentedagen.
Tracklist:
1. Auer
2. Diseased
3. Light Reveals Our Wounds
4. White Cradle
5. The Ground Still Burns
6. Fear Travels Fast
7. The Hanging Blade
8. Sirens (Feat. Aaron Stainthorpe)
