Hoewel The Hellfreaks al sinds 2009 actief is, zullen nog niet veel metalheads van deze Hongaarse band gehoord hebben. Niet vreemd, want op de eerste twee albums is het psychobilly wat de klok slaat. Omdat de Europeanen die stijl te veel beperkingen vonden hebben, ging het roer om en staan Astoria (2016) en God On The Run (2020) vol met punkrock, al experimenteert men op laatstgenoemde ook met andere stijlen, zoals alternatieve rock, hardcore, metal en industrial pop.
Die experimenteerdrift is voortgezet op Pitch Black Sunset. De nieuwe plaat bevat in vergelijking met zijn voorganger minder punkrock en meer moderne metal en diversiteit, zowel instrumentaal als vocaal. Met Old Tomorrows en Body Bag staan er nog wel twee punkrocksongs op, maar Chaos en Rootless Soul Riot zijn meer hardcore en Hit Me Where It Hurts valt onder moderne metal te categoriseren, al denken de Oost-Europeanen niet in hokjes. Zo heeft PBSS van alle drie stijlen wel wat. De elektronica heeft aan ruimte gewonnen en is vooral terug te vinden in Weeping Willow, het intro Sunrise en het outro Sunset.
Weeping Willow is het beste visitekaartje van The Hellfreaks anno 2023. Het donkere nummer over mentale gezondheid doet net als Tabby, de verrassende en overtuigende afsluiter van het vorige album, denken aan In This Moment. Daarmee is deze track net als die afsluiter een vreemde eend in de bijt tussen alle uptempo tracks. Weeping Willow is heel goed opgebouwd met ontspannende elektronica-elementen en emotionele vocalen, waarbij je de spanning voelt. Die spanning ontlaadt zich na drie minuten in het stevige tweede deel met industrial rock en extreme zang. Wat een geweldig nummer!
De rest van het songmateriaal verbleekt een beetje bij deze uitschieter, al gebeuren er best interessante en aangename dingen. Zo heeft Old Tomorrows net als Rootless Soul Riot een aanstekelijk refrein. Hoewel die nummers weinig baanbrekends bieden, is het beslist zeer prettig luistervoer. Het wordt echter pas echt interessant als de groep zijn experimenteerdrift op effectieve wijze toepast, zoals in PBSS en Body Bag. Laatstgenoemde verrast in de tweede helft tweemaal positief met geslaagde wendingen in de vorm van industrial metal en een blije, bijna Nintendo-achtige elektronica-melodie. Ook de niet alledaagse gitaarsolos van Jozzy zijn een prima visitekaartje. Verder valt het energieke karakter van de uitvoering op deze plaat in positieve zin op. Chaos vliegt echter uit de bocht en de over the top-screams van Zsuzsa Shakey Sue Radnti werken averechts. Dat terwijl ze elders juist haar toegenomen diversiteit op een geslaagde manier inzet (van Infected Rain tot The Cardigans), zoals in PBSS. Dat laatste reguliere nummer heeft op een interessante manier een connectie met Sunset, maar die verbinding had nog soepeler mogen verlopen.
Pitch Black Sunset vliegt alle kanten op. Het is meer een verzameling losse tracks dan een coherente collectie, zoals op God On The Run. The Hellfreaks experimenteert erop los, met wisselend resultaat. Weeping Willow is veruit het beste visitekaartje, gevolgd door Old Tomorrows en Body Bag. Daarin slaagt de groep de verschillende elementen op een effectieve en memorabele manier samen te brengen. Elders gebeurt dat in bepaalde fases. Er is dus nog beslist ruimte voor verbetering, maar dat deze energieke mix van stijlen nieuwe fans op zal leveren in metalland, is een ding dat zeker is. Vind je In This Moment, Walls Of Jericho en Sumo Cyco tof? Dan zou The Hellfreaks zomaar tot dat rijtje kunnen behoren.
Tracklist:
1. Sunrise
2. Old Tomorrows
3. Hit Me Where It Hurts
4. Chaos
5. Weeping Willow
6. Body Bag
7. Rootless Soul Riot
8. PBSS
9. Sunset
