.jpg)
Zeven jaar na Hardwired... To Self-Destruct meldt Metallica zich weer met een nieuwe studioplaat en zoals gebruikelijk staan voor- en tegenstanders weer te popelen om hun mening te geven over de grootste metalband ter wereld. Feit is dat geen enkele plaat na Metallica (The Black Album) (1991) zo wervelend en invloedrijk is zoals de albums daar voorafgaand dat wel zijn. Desondanks vind je op elke release altijd wel een aantal tracks terug die absoluut meer dan de moeite waard zijn. 72 Seasons is daarop geen uitzondering. De hoogtijdagen worden bij lange na niet herleefd, maar Metallica komt wederom met een acceptabel album, waarop hoogtepunten afgewisseld worden met de typerende valkuilen van de laatste twintig jaar.
Op 72 Seasons staan de eerste achttien levensjaren van een persoon (oftewel 72 seizoenen) centraal. Het zijn de belangrijkste jaren die de identiteit van een mens vormen en de uit die tijd geleerde levenslessen zullen van grote invloed zijn op je verdere levensloop. Hoe je reageert of hoe je tegen dingen aankijkt, de keuzes die je maakt en hoe je dingen verwerkt; al deze dingen zijn allemaal terug te leiden naar de tijd waarin je opgegroeid bent. De vraag is hierbij of dat dan een deel van je identiteit is en is dit gegroeid tot wie je bent, of is het aangeleerd gedrag en valt dit te veranderen?
Naar aanleiding van dit thema bezocht James Hetfield (die vlak voor de opnames zijn weg weer terugvond naar een afkickkliniek) wederom zijn innerlijke demonen voor tekstuele inspiratie en dat zorgt ervoor dat de zanger eerlijk en dikwijls kwetsbaar voor de dag komt. Dit komt veel naar voren in de teksten, maar is ook te horen in de zang. Wat dat betreft is dit het meest persoonlijke album sinds St. Anger (2003). Muzikaal sluit 72 Seasons hier echter niet op aan en is het meer een voortzetting van Death Magnetic (2008) en Hardwired...To Self-Destruct (2016) enis de link naar Load (1996) en Reload (1997) ook regelmatig aanwezig.
Wat 72 Seasons beter doet dan zijn voorgangers van dit millennium, is dat deze plaat veel meer gefocust klinkt. Niet de geforceerde hardheid en bewijsdrang van St. Anger, gitaarsolo's zijn weer toegestaan, geen oerlelijke en overschreeuwende productie als op Death Magnetic en nummers die meer richting hebben dan op Hardwired...To Self-Destruct. De overeenkomsten daarentegen zijn dat ook ditmaal de speelduur van het album weer veel te lang is en dat veel tracks met gemak een aantal minuten ingekort hadden kunnen worden. Daarbij bijt de band zich weer vast in zijn herhalingsdrangdoor oeverloos refreinen terug te laten komen.
Ook legt Lars Ulrich zichzelf weer een hoofdrol op. Niet al het commentaar op hem is altijd even terecht. Waar veel van zijn gedrum effectief werkt, uiterst herkenbaar is en hij de tracks voorziet van de juiste groove en stuwing, lijkt hij ditmaal (tot het irritante aan toe) getrouwd te zijn met zijn bekkens en staan zijn bijdragen helaas ook dit keer te veel naar voren in de mix gedrukt.72 Seasons kent een sterk begin met de eerste drie tracks. Prima venijn, strakke riffs en genoeg memorabele momenten, maar die worden opgevolgd door het te langdradige en wat anonieme Sleepwalk My Life Away en het minder imposante You Must Burn!, dat gebaat zou zijn bij meer tempowisseling en een schaar in de speelduur. Een snelle kraker als Luxterna schudt de boel dan ook welkom wakker. Het middenstuk van de plaat kenmerkt zich op eenzelfde wijze. Crown Of Barbed Wire kabbelt te veel voort op midtempo, terwijl zowel Chasing Light als het sterkeIf DarknessHad A Son te lang doorgaan zonder echt iets nieuws te bieden. Het zijn uitschieters als Too Far Gone? en RoomOf Mirrors die meer de avontuurlijke route kiezen, memorabele refreinen kennen en zich zullen ontpoppen tot live-favorieten. Ook afsluiter Inamorata (het langste Metallica-nummer ooit) is interessant en biedt verschillende lagen. Wellicht keert het refrein wat te vaak terug, maar doordat de band telkens nieuwe elementen toevoegt, werkt dit niet hinderlijk.
Al met al komt Metallica met 72 Seasons zeer aardig voor de dag. De band neemt een comfortabele positie in, heeft de missie om het verleden te laten herbeleven achter zich gelaten en voelt ook niet zo nodig de bewijsdrang meer. Het overkoepelende thema overschaduwt het leven van James Hetfield, wat ervoor zorgt dat op tekstueel gebied de frontman op zijn sterkst is sinds tientallen jaren. Het effect van zijn relativering als mens en de verandering die hij daarmee doorgemaakt heeft de afgelopen jaren, hebben een positief effect op de band, waardoor deze plaat ook voor het eerst echt een groepsproces is geweest met inbreng van alle leden. Dit leidt tot een stabiel album, dat gezien mag worden als het betere van dit millennium, maar ook tot een album waarbij de band helaas toch weer in zijn eigen valkuilen stapt en waarin makkelijk geknipt had kunnen worden.
Tracklist:1. 72 Seasons
2. Shadows Follow
3. Screaming Suicide
4. Sleepwalk My Life Away
5. You Must Burn!
6. Luxterna
7. Crown Of Barbed Wire
8. Chasing Light
9. If Darkness Had A Son
10. Too Far Gone?
11. Room Of Mirrors
12. Inamorata
.jpeg){kind=small}
