Men klaagt weleens over de productiviteit van bepaalde bands. Er zijn echter ook groepen die binnen enkele jaren meerdere albums uitbrengen. Een goed voorbeeld daarvan is Ad Infinitum. Van deze moderne metalformatie rond zangeres Melissa Bonny verschenen in drie jaar evenveel studioplaten. Als je Chapter I Revisited meetelt, met akoestische versies van nummers van het debuutalbum, zijn het er zelfs vier. Tot nu toe ging die hoge productiviteit gelukkig niet ten koste van de kwaliteit. Integendeel, het kwartet ziet zijn populariteit snel stijgen dankzij compacte en energieke composities, die een grote aantrekkingskracht hebben.
Chapter III Downfall gaat verder waar Chapter II Legacy (2021) ophoudt, maar bevat tevens de nodige vernieuwing. Het is nog altijd moderne metal wat de klok slaat, waarbij elementen van symfonische metal, pop en power metal samenkomen. De nieuwe plaat is echter meer in your face met meer nadruk op het metal-aspect, wat nadrukkelijk terugkomt in de zwaardere en krachtigere sound van de ritmesectie en het djenty gitaarspel. Dit derde hoofdstuk bevat wel orkestraties, maar deze zijn minder prominent aanwezig. Er is anno 2023 meer ruimte voor elektronica.
Het verhaal van de plaat gaat over Cleopatra en het oude Egypte. Hoewel er in de teksten genoeg referenties zijn aan de geschiedenis daarvan en Seth midden-oosterse orkestraties bevat, zal een oppervlakkige luisteraar gissen naar het hoofdthema, want er is helaas weinig gedaan om een koppeling met de genoemde koningin en de beschaving te bewerkstelligen. In de zanglijnen hoor je vooral moderne ideen terugkomen en is er geen authentieke verbinding met het hoofdthema. Een gemiste kans.
Dat neemt niet weg dat Melissa Bonny een uitstekende prestatie levert. De Zwitserse frontvrouw is zelfverzekerder dan ooit en strooit ze met memorabele refreinen. Je zit er direct lekker in vanaf opener Eternal Rains, waarin ze zowel haar melodieuze als extreme vocalen inzet. Het opgewekte Upside Down, met aan Drop Dead Cynical van Amaranthe herinnerende ritmiek, is haar op het lijf geschreven. Het zal behalve haar favoriet een van de fans worden tijdens liveshows, net als het dansbare Architect Of Paradise. De tegendraadse zang in From The Ashes maakt het nummer, samen met de djenty brug, net iets bijzonderder. De ballad Under The Burning Skies is het enige nummer dat enigszins aan het debuut doet herinneren, maar dit derde hoofdstuk bevat veel meer een spierballenproductie.
Hoewel de zang d aantrekkingskracht van Ad Infinitum is (zowel in zijn algemeenheid als op dit album), mag het gitaarspel van Adrian Thessenvitz niet onvermeld blijven. Neem de leadgitaarmelodie of de prachtige solos in Upside Down en Somewhere Better, de eerder genoemde djenty passages of de uitstekende harmonien in New Dawn. Laatstgenoemde is een soort kampvuurnummer dat flink afwijkt van de rest, maar zeker in de smaak valt met zijn positieve benadering. Op dit album is alles net nog wat beter op elkaar afgestemd, met meer overtuiging geproduceerd en gemixt dan op de vorige plaat. Hij kan echter niet voorkomen dat The Serpents Downfall een wat minder opvallend nummer is. Verder valt er weinig te mopperen.
Hoewel er voor sommige fans niets boven het onschuldige debuutalbum gaat, is Chapter III Downfall de best gefabriceerde collectie songs, met Upside Down, Seth, From The Ashes, Somewhere Better en New Dawn als uitschieters. Dit is een zeer prettige en energieke collectie songs die de naamsbekendheid verder zal vergroten. Liefhebbers van Beyond The Black, Evanescence en Amaranthe die nog geen kennis hebben genomen van Ad Infinitum, leggen nu alles aan de kant en bekijken en beluisteren onderstaande clip.
Tracklist:
1. Eternal Rains
2. Upside Down
3. Seth
4. From The Ashes
5. Somewhere Better
6. The Underworld
7. Ravenous
8. Under The Burning Skies
9. Architect Of Paradise
10. The Serpent's Downfall
11. New Dawn
12. Legends (feat. Chrigel Glanzmann)
