In 2006 leverde het uit Ierland afkomstige The Answer met debuutalbum Rise een schot in de roos af. Met een sprankelende plaat die vol staat met riffs die aan AC/DC doen denken en met Led Zeppelin-geori�nteerde zanglijnen, werd de formatie een boegbeeld van de classic rock-revival. Opvolger Everyday Demons (2009) was ook een heerlijke plaat is, maar de muziek die daarna kwam, was toch allemaal wat minder beklijvend. Niet dat het slecht werd, want platen als New Horizon (2013) en Raise A Little Hell (2015) bevatten een aantal prima songs, maar nergens doet het denken aan die eerste twee albums.

Het zorgde ervoor dat de interesse voor The Answer steeds meer afnam en uiteindelijk laste de groep na Solas (2016) een lange pauze in. Vocalist Cormac Neeson richtte zich vanaf dat moment op zijn naar zichzelf vernoemde soloproject en bracht het rustige folk-album White Feathers (2020) uit. In 2023 is The Answer weer terug. Met hernieuwde energie en idee�n komt de band met Sundowners, een plaat die mijlenver afstaat van de muziek uit de begindagen.

De muzikale route waarbij steeds meer afstand genomen wordt van de harde rock, is al een tijd geleden ingezet. Daarvoor in de plaats kwamen meer folk-achtige invloeden en klinkt de muziek hedendaags vele malen rustiger. Waar er met het gitaarspel altijd veelvuldig gerefereerd werd aan AC/DC, is deze sound ook volledig verleden tijd, terwijl in de songwriting het geluid van Led Zeppelin nog wel te herkennen is. Het is de zang van Neeson die ervoor blijft zorgen dat de band onmiskenbaar te identificeren is als The Answer.

Sundowners is dus vooral een rustige plaat geworden. Een album met bezieling, maar ook ��n met weinig spanning. De openingstrack, tevens het titelnummer, is hier een goed voorbeeld van. Zware baslijnen, dreigende riffs en het geluid van een orgel lijken samen te komen in een soort jamsessie die toewerkt naar een climax, maar die blijft na zes minuten uit. Dat is jammer, want het zorgt ervoor dat het nummer eigenlijk voortkabbelt en geen indruk maakt. Het blijkt tekenend te zijn voor de rest van de muziek, want ook daar vallen weinig hoogtepunten uit te halen.

Het zit hem dan vooral in het stukje songwriting en zang, want instrumentaal laten de bandleden wel fijne riffs en drumwerk horen en is vooral het gebruik van een orgel van meerwaarde. Het orgelspel heeft vaak een achtergrondrol en zorgt ervoor dat nummers als Want You To Love Me en Oh Cherry voller klinken, maar het probleem bij de meeste songs is dat er qua zang geen memorabele refreinen en coupletten zijn. De enige uitzondering is Livin' On The Line. Deze speelse track klinkt wat losser, heeft een opzwepend refrein, maar is ook geenszins een nummer waar de groep later om herinnerd zal worden.

De heropleving van The Answer gaat dan helaas ook gepaard met het minste album van de formatie. Sundowners laat een band horen die beschikt over groot muzikaal talent, maar die dat ditmaal niet om weet te zetten in pakkende nummers. De hele plaat kabbelt wat voorbij, zonder dat deze ergens echt indruk achterlaat. Het is jammer dat een band die eens zulke sprankelende composities maakte, het niet meer lukt om met overtuigend materiaal te komen. Misschien had de pauze nog wat langer moeten duren.

Tracklist:
1. Sundowners
2. Blood Brother
3. California Rust
4. Want You To Love Me
5. Oh Cherry
6. No Salvation
7. Cold Heart
8. All Together
9. Livin' On The Line
10. Get Back On It
11. Always Alright