Fans hebben lang moeten wachten op een nieuwe langspeler van het normaliter zo productieve Kamelot. De Amerikaanse, symfonische powermetalformatie heeft maar liefst vijf jaar nodig gehad voor The Awakening. De titel refereert aan een nieuw begin na het ergste uit de duistere coronaperiode die de wereld al jaren in zijn greep houdt. Na het zouteloze The Shadow Theory (2018) heeft de band wel wat goed te maken. Dat doet gitarist en oprichter Thomas Youngblood samen met de inmiddels oudgedienden Sean Tibbetts (bas), Oliver Palotai (keyboards) en Tommy Karevik (zang). Drummer Alex Landenburg is nieuw. Hoewel hij al sinds 2019 deel uitmaakt van het team, is dit zijn eerste studioplaat in dienst van Kamelot.
Wie na vijfentwintig jaar en dertien platen nog op grote vernieuwingen hoopt, komt van een koude kermis thuis, want The Awakening is grotendeels Kamelot volgens het boekje. De plaat opent met een overbodige introductie en komt vervolgens lekker op gang met de fijne, melodieuze uptempotrack The Great Divide. Het is Kamelot zoals we dat kennen; een heel klein beetje progressief gitaarwerk, mooie, bindende orkestraties, verhalende zang en een vragende melodie die vrijwel direct pakt en tot een aangename oplossing komt tijdens het refrein. Dat refrein klinkt wel een beetje goedkoop met zang- en gitaarlijnen die elkaar volgen. Toch klinkt het aangenaam. Karevik klinkt prettig als altijd en het gitaarwerk is dik in orde, maar zoals gezegd blijven grote verrassingen uit.
Zo kabbelt de plaat enigszins voort. Met ietwat donkere songs zoals Eventide en Opus Of The Night (Ghost Requiem), dat tekstueel teruggrijpt naar Ghost Opera uit 2007, tracks met een wat moderner geluid zoals One More Flag In The Ground en Nightsky, lieflijke ballads la Midsummer's Eve en Willow en het betere symfonische beukwerk tijdens New Babylon, dat erg doet denken aan Epica en een gastbijdrage heeft van zangeres Melissa Bonny (Ad Infinitum). De grommende tweede stem tijdens My Pantheon (Forevermore) zorgt voor het broodnodige vocale contrast. De zang is over het algemeen namelijk wel wat braaf.
Het klinkt allemaal redelijk bekend in de oren, maar het is wel degelijk interessanter materiaal dan dat van The Shadow Theory. Niet in de laatste plaats vanwege het dynamische karakter van de muziek dat op de voorganger ontbreekt. Wellicht brengt Landenburg een nieuw elan, want zijn pittige drumpartijen voegen veel toe. Of heeft de langere pauze tussen de platen de band goed gedaan? Het zorgt er in ieder geval voor dat de tracks blijven hangen en de groep met New Babylon eindelijk weer eens een echte kraker te pakken heeft.
Wanneer je de band al wat jaren volgt, zal The Awakening ook weinig verrassingen bieden. Kamelot blijft teruggrijpen op de grote successen van rond de eeuwwisseling: The Fourth Legacy (1999), Karma (2001) en The Black Halo (2005). Niets mis mee, want met die platen kun je nog prima voor de dag komen. Aan de uitverkochte concertreeksen te zien, kunnen de fans er nog altijd geen genoeg van krijgen. Met dit nieuwe werk kunnen zij prima vooruit. Voor inventiviteit kun je het wellicht beter zoeken bij het Noorse Conception, met ex-Kamelotzanger Roy Khan in de gelederen, dat in 2020 het aardige State Of Deception heeft afgeleverd.
Tracklist:
1. Overture (Intro)
2. The Great Divide
3. Eventide
4. One More Flag In The Ground
5. Opus Of The Night (Ghost Requiem)
6. Midsummer's Eve
7. Bloodmoon
8. Nightsky
9. The Looking Glass
10. New Babylon
11. Willow
12. My Pantheon (Forevermore)
13. Ephemera (Outro)
