Sommige combinaties werken zo goed dat het moeilijk voor te stellen is dat er een eind aan komt. Zo blijkt de Zweedse gothic/doomformatie Draconian in 2012 een perfecte vervangster te hebben gevonden voor de vertrokken zangeres Lisa Johansson. De in Duitsland geboren, maar in Zuid-Afrika opgegroeide Heike Langhans ontpopt zich tot verstild en betoverend boegbeeld van deze band. Het resulteert in twee ijzersterke albums Sovran (2015) en Under A Godless Veil (2020) en schitterende live-optredens. Toch blijken de ambities van Langhans en de rest van Draconian niet met elkaar overeen te komen. De zangeres wil meer aandacht besteden aan haar familie en tegelijkertijd nieuwe muzikale projecten opzetten. De wegen scheiden zich dan ook in 2022.
Die nieuwe projecten zijn er gekomen. Al in 2020 horen we Langhans op het debuutalbum van haar nieuwe band Light Field Reverie, die ze samen opzet met toetsenist/gitarist/drummer Mike Lamb en bassist Scotty Lodge (beiden ook actief in de epische/atmosferische blackmetalband Sojourner). De samenwerking met Lamb, die tevens haar partner is, bevalt blijkbaar goed, want inmiddels heeft het duo nog een band uit de grond gestampt. Strata, het debuutalbum van Remina, verschijnt evenals het werk van Light Field Reverie via het goed aangeschreven Avantgarde Music. Wat kan de luisteraar verwachten op de zeven composities, die samen goed zijn voor ruim veertig minuten aan nieuwe muziek?
In ieder geval een zeer sfeervol album, zoveel wordt al vanaf de eerste luisterbeurt duidelijk. In vergelijking met bijvoorbeeld Draconian is de muziek van Remina lichter en introverter, met een etherische sfeer die voor een bijna trance-opwekkende ervaring zorgt. Qua stijl combineert Remina invloeden uit doom, gothic, ambient en post-rock tot een exquis geheel. De band legt veel nadruk op lome, broeierige synths, die regelmatig prachtig harmoniren met de onderkoelde zang van Langhans en de plechtige, statige doomriffs die Lamb uit zijn mouw schudt. Door de subtiele opbouw weten de serene, vaak relatief lange nummers de luisteraar te bedwelmen en ontpopt Strata zich als een zeer fijn album om mee weg te dromen. Vooral met Aeon Rains en Dying Sun laat Remina zijn bijna meditatieve kwaliteiten horen. Het hoogtepunt is echter The Endless City, waarin de verschillende invloeden het meest gracieus met elkaar verweven worden.
Strata is een heel subtiel album, dat het niet moet hebben van bombastische spektakelstukken of dramatisch aangezette contrasten. Wie de plaat oppervlakkig beluistert, kan zelfs de indruk krijgen dat de nummers onderling inwisselbaar zijn. Daarmee worden de kwaliteiten van Remina echter ernstig tekort gedaan. De muziek schrijdt haast plechtig voort en het vraagt aandacht van de luisteraar om op te gaan in de dromerige composities, die vol subtiele details zitten. Dan pas valt op hoe stijlvol deze plaat is, hoe uitgebalanceerd alle elementen samenvloeien en hoezeer het fijnzinnige ambient toetsenwerk is afgestemd op de sublieme zang van Langhans. Een onopvallend, maar stiekem licht betoverend plaatje.
Tracklist:
1. Aeon Rains
2. Obsidian
3. Dying Sun
4. Icarus Signal
5. The Endless City
6. Ilos
7. Back In Time
