De muzikale carri�re�van We Came As Romans loopt als die van vele andere core-bands. Hard en fel in het begin, om daarna langzaamaan naar een meer mainstreamgeluid toe te werken. Bring Me The Horizon doet dit al jaren, Parkway Drive heeft al een hele omschakeling gemaakt en recentelijk is Architects hier ook mee bezig. Hieruit blijkt dat voor de doorstroom naar het echt grote publiek een toegankelijkere muzikale richting noodzakelijk is.

Nou is We Came As Romans nooit echt de hardste band geweest. Vanaf debuutalbum To Plant A Seed (2009) combineert de groep al grunts met melodieuze en clean gezongen refreinen. Deze grunts maken echter per album meer plaats voor ruwe vocalen en er leken ook meer aspecten van nu-metal hun weg te vinden in de muziek. Het leverde de groep wellicht meer bekendheid op, maar platen als We Came As Romans (2015) en Cold Like War (2017) laten nergens een blijvende of overtuigende indruk achter.

In 2018 kwam het trieste nieuws dat vocalist Kyle Pavone overleed aan een overdosis. De toekomst leek onzeker, maar de band besloot om door te gaan. Dave Stephens (die naast Pavone de ruwe vocalen voor zijn rekening nam) neemt nu alle zang voor zijn rekening. Darkbloom is het eerste wapenfeit en is vooral een helende plaat geworden die in het teken staat van verwerking.

Alle tracks op Darkbloom staan in verbinding met de dood van Kyle Pavone. Dat zorgt ervoor dat het album tekstueel een zware dobber is, maar ook dat dit de meest persoonlijke plaat van We Came As Romans is. Vooral het ingetogen One More Day komt aan, maar ook afsluiter The Promise, die wel heel expliciet vertelt over de laatste dagen van de zanger.

Het is jammer dat al deze ervaringen niet per se voor heel sterke muziek zorgt. Het emotionele thema zorgt voor beladen songs, maar muzikaal blijft We Came As Romans redelijk doorsnee. De groep klinkt op dit album als een mengeling van Architects, Beartooth, Bring Me The Horizon en Linkin�Park. De muziek mist niet alleen een beetje een eigen smoelwerk, maar ook de vocale wisselwerking die de vorige albums kenmerken. Stephens is een prima vocalist, maar mist toch het vermogen om de luisteraar het gehele album bij de les te houden.

Dat heeft wellicht ook te maken met het songmateriaal. De beste en meest dynamische songs vind je meteen aan het begin. Darkbloom, Plagued, Daggers en Black Hole klinken energiek en fel. Daarbij heeft laatstgenoemde een prima bijdrage van Caleb Shomo (Beartooth). De laatste helft van het album (op Doublespeak na) klinkt daarentegen veel melodramatischer. Logisch gezien het onderwerp, maar doordat de muziek een beetje voortkabbelt, gaat het effect ook ietwat verloren.

Het is dapper van We Came As Romans dat het met Darkbloom zo'n persoonlijk album aflevert. De emoties en het verdriet omtrent het overlijden van Kyle Pavone vinden nadrukkelijk hun weg terug in de muziek. Voor zowel de fans als de band is deze plaat uiterst therapeutisch, maar als je het beladen onderwerp wegdenkt en puur luistert naar de muziek, komt de groep wederom vrij generiek voor de dag. Desondanks is Darkbloom absoluut een stap vooruit vergeleken met de twee platen daarvoor, maar er zit meer in het vat.

Tracklist:
1. Darkbloom
2. Plagued
3. Black Hole (Ft Caleb Shomo)
4. Daggers (Ft Zero 9:36)
5. Golden
6. One More Day
7. Doublespeak
8. The Anchor
9. Holding The Embers
10. Promise You